Eerste week Bavaro

Op naar Bavaro! Of op naar Punta Cana! Dit zijn twee dorpen die door elkaar heen zijn gegroeid maar niemand weet precies waar de grens ligt dus worden de twee namen door elkaar gebruikt. We gaan hier de aankomende maanden werken voor ScubaQuatic.

Onze Bavaro-tijd begon nogal apart. We kwamen veel later aan met de bus dan de bedoeling was omdat de buschauffeur onderweg besloot uitgebreid te gaan lunchen. Hierdoor stond er niemand op ons te wachten toen wij de bus uitkwamen. Toen we eindelijk ons contactpersoon, Damian, te pakken hadden, bleek dat zondagmiddig zijn voelbalkijkmiddag is en we hem stoorden midden in de wedstrijd. Hij wilde ons nog wel oppikken maar voor vervoer naar onze kamer en voor details over ons werk moesten we toch eerst echt even wachten tot dat Real tegen Athletico voorbij was.

Na de gewonnen wedstrijd van Real kregen we een nogal vaag verhaal te horen over ons werk. We zouden beide in een ander hotel gaan werken en wat we precies gaan doen werd ons niet duidelijk. Wel dat we geen vast salaris krijgen maar alleen betaald krijgen op basis van commissie en per 'duikpunt'. Dit houdt in dat we van alles wat we verkopen 5% commissie krijgen en dat we voor iedre duiker die we onderwater meenemen 2$ krijgen. Kortom als je een toertje doet met 5 mensen krijgen we daar 10$ voor. Niet echt een vetpot maar we hoeven voorlopig niet te betalen voor onze kamer en krijgen lunch op ons werk. We werden gebracht naar het hotel 'Tropical Club Bavaro' waar wij de komende maanden in een van de hotelkamers zullen wonen. Een mooie kamer met airco, tv, koelkastje, douche en een goed en groot bed. Geen keukentje maar misschien schaffen we wel een electronisch eenpittertje aan. In de avond zijn we een beetje rond gaan lopen, het witte strand verkent, een wifi-spot ontdekt en een lekker pizzeria.



De dag erna hadden we een regeldag. We hebben twee telefoontjes aangeschaft, we zijn te bereiken op +1-809-909-1067 (Rolf) en +1-809-909-1074 (Martine). Ook zijn we naar Pelicano Watersport gegaan. Dit wordt gerund door de Nederlander Ferry die ons aan onze baan bij ScubaQuatic had geholpen. In juni gaan we bij Ferry onze IDC (instructeursopleiding voor duiken) doen. Dit is een pittige ruim 2 weken durende cursus zodat we alle cursussen tot en met divemaster mogen geven. Momenteel zijn we 'nog maar' divemaster. Dit betekent dat wij gebreveteerde duikers mogen gidsen, enkele curussen mogen geven en mogen assisteren met opleidingen. We hadden een goed eerste gesprek waarin ons alles duidelijk werd over de opleiding. Naast de standaard-IDC worden we ook opgeleid om EFR (emercency first response, een soort EHBO-opleiding) en 5 duikspecialities te geven. Het is wel een duur grapje want de cursus met de breveteringskosten, examenkosten en materiaalkosten is bijna 2500$ per persoon. Gelukkig hebben we een ongeveer de helft hiervan kunnen sparen in Canada en het andere gedeelte hopen we de komende 2,5 maand bij elkaar te schrapen tijdens het werk. Als we klaar zijn kunnen we gelukkig wel meer gaan verdienen bij ScubaQuatic, simpelweg omdat we veel meer duiken gaan maken, maar ook zwembadsessies en theorielessen leveren een duikpunt op. Bovendien krijgen we als instructeur wel een basissalaris van 400 dollar per maand.

De volgende dag zouden we worden opgepikt door Damian om papierwerk te gaan regelen en onze werkplek te gaan zien. We hadden om half 10 afgesproken en iets voor 3'en kwam hij eindelijk aankakken. Een stukje Caribbean waar we misschien aan moeten wennen? We hebben een klein stukje papierwerk kunnen doen en er werd ons verteld dat we nog veel dingen moesten gaan regelen. Zo moeten we een verklaring van goed gedrag regelen, een bankrekening openen en een doktersverklaring krijgen. Het enige wat ze niet nodig hebben is een werkvergunning. Erg apart allemaal.



We kregen te horen waar we zouden gaan werken. Een van ons zou gaan werken in Palma Real Paradisius, het duurste hotel in de regio, en de andere bij Melia Caribe. Het schetste dan ook onze verbazing dat we na het papierwerk werden gedropt bij het Bahia Principe Hotel. We zouden bij dit hotel een beetje ingewerkt worden omdat dit de grootste duikbasis is. Hoewel inwerken? Ik kreeg de volgende dag gelijk een vuurdoop...

Terwijl Martine werd ingewerkt in de buikbasis op Bahia Principe mocht ik gelijk met een excursie mee. Niet om te leren maar gelijk aan de slag omdat er mensen te kort waren. Terwijl Bavaro aan de Atlantische kust ligt, ging deze reis naar de Caribische zee. Om precies te zijn gingen we duiken bij Isla Catalina. Een klein eilandje in de Carribische zee vlak voor de kust bij La Romana. Eerst bijna 2 uur in een bus om daarna op een grote catamaran te stappen. Ik vond het nogal spannend want ik ging met 6 mensen duiken en deze mensen gidsen in een gebied waar ik nog nooit gedoken had. Bovendien had ik zelf al ruim 3 maanden niet meer gedoken. Eerst een briefing gegeven en daarna de eerste duik gemaakt. Dit was een zogenaamde 'Wall-dive'. De duik ging langs een grote verticale muur waar veel koraal en vis te zien is. Ik had bedacht om 20 minuten op 18 meter de ene kant op te zwemmen en 20 minuten op 12 meter weer terug te zwemmen. En zowaar kwam dit allemaal perfect uit. De tweede duik was op een koraalrif. Hier een beetje doorheen gezwommen en leuke visjes gekeken. Het waren twee geslaagde duiken en mijn duikers waren erg tevreden. Volgens mij hebben ze niet gemerkt dat ik er zelf nog nooit geweest was. Na het duiken zijn we aan land gegaan op het onbewoonde Isla Catalina. Hier was een fantastisch strand, een grote barbeque en drank voor de mensen in overvloed.

De dagen erna waren we beide aan het werk in Bahia. Elke dag 1 of 2 keer duiken om de duikplaatsen een beetje te leren kennen. Dat ging allemaal redelijk soepel totdat we slecht nieuws uit Nederland kregen: De opa van Martine was overleden. Heel verdrietig natuurlijk maar Martine kon gelukkig wel naar Nederland voor de begrafenis. Dit keer waren we erg blij met onze verzekering want na enkele telefoontjes was alles geregeld. Daarna begon een rare week. We hebben ruim 6 maanden non-stop op elkaars lip gezeten en nu opeens een week zat er duizenden kilometers tussen.

De weg naar Punta Cana

Een dagje met taxi-bus-trein-bus-taxi en we kwamen aan in Los Angeles. We hadden besloten om in een hostel te slapen buiten Los Angeles. We hadden veel slechte verhalen gehoord over Los Angeles of eigenlijk alleen maar slechte verhalen dus wij zaten in Hermosa Beach. Een stadje ongeveer 20 kilometer ten zuiden van Downtown LA. Dit is een heel bekend surfoord en wij konden de surfers goed zien want ons hostel bevond zich aan het strand.



De voordelen van niet in de stad zijn heeft natuurlijk ook nadelen. De volgende dag zijn we een dagje naar Beverly Hills en Hollywood gegaan. Helaas is het openbaar vervoer niet zoals je zou verwachten in zo een grote moderne stad waardoor het 2 uur duurde voordat we er een keertje waren. Iedereen rijdt hier auto, vandaar dat er ook zo een ondoordringbare dikke laag smog boven deze stad hangt.

In Hollywood hebben we de walk of fame, het chinese theater met alle voet-en handafdrukken van acteurs en de Hollywoodletters gezien. Na een stukje wandelen hadden Catwomen en Spiderman door wie ik was en moesten ze zonodig op de foto met me. Gelukkig gaven ze wel een flinke fooi daarvoor. Na nog een rondje begonnen we alweer aan onze 2 uur durende terugtocht dwars door LA.




De tweede dag was een stuk leuker. We hadden 2 beachcruisers gehuurd van het hostel en zijn gaan fietsen richting Venice beach. De tocht was een stuk makkelijker fietsen dan in Mexico, Honduras Nicuaragua of Vancouver want er werd niet geklommen. Lekker langs het strand fietsen en veel meer dan het strand, de zee en om de zoveel meter een baywatchstrandwachthuisje was er niet te zien (waarbij we natuurlijk wel even wat Pamela en David *hipz* moves moesten doen.)

Venicebeach is een geinige verzameling van freaks, skaters, zwevers, levende kunstwerken, surfers en weet ik veel er allemaal rond liep. Daarna nog een stukje doorgewandeld naar Santa Monica. Hier heb je de bekende pier met het attractiepark en het einde van route 66. Na nog een beetje door de straten van Santa Monica gewandeld te hebben zijn weer terug gaan fietsen. Halverwege de rit zijn we nog gestopt zodat ik de zee in kon springen. Met 16 graden was dat best een beetje fris maar de hoge golven maakte dat zeker weer goed.









De dag erna was onze laatste dag in LA en hadden we een vlucht om 23.00 uur. We hebben de dag doorgebracht in wat winkeltjes, op het strand en op het terras. In de avond zijn we langzaam richting LAX, het vliegveld van Los Angeles gegaan. Nog een uurtje wachten tot het inchecken en eventjes inchecken. Dat ging helaas weer dramatisch. We mochten helaas niet inchecken omdat ze een bewijs nodig hadden dat we de Dominicaanse Republiek weer zouden gaan verlaten, bijvoorbeeld een retourticket of een andere vlucht. Dit hadden wij natuurlijk niet en werden wij dus niet aan boord gelaten. Na veel gehannes bij de incheckbalie (meer dan een half uur, sorry mensen achter ons) hadden we een heel duur retourticket gekocht van Santo Domingo naar Miami. Dit was 550$ voor 2 personen, terwijl onze vlucht vanaf LA via Miami naar Santo Domingo net iets meer dan 400$ was. We hadden het dure ticket genomen omdat deze nog wijzigbaar is en dus ook nog annuleerbaar was. Dit is natuurlijk wel weer veel geregel maar we konden in ieder geval mee met het vliegtuig. Uiteraard was onze tas ook weer te zwaar maar was extra spullen in de handbagage en we konden eindelijk door.






In een soort vliegende chickenbus, wat waarschijnlijk de eerste airbus die ooit gebouwd is, zaten we 5 hele lange uren. We kwamen op lokale tijd om ongeveer 7 uur aan in Fort Lauderdale (Florida), maar dat was voor ons nog 4 uur. We hadden een mini-jetlag terwijl we nog ruim 12 uur mochten wachten op onze volgende vlucht. We hebben een bus genomen naar het stand om daar de dag door te brengen. Een beetje eten, zonnen, lelijke ouwe mensen kijken, zwemmen en we konden weer terug naar het vliegveld om de vlucht te nemen naar de Dominicaanse! Een kort vluchtje en we waren in Santo Domingo. De hoofdstad van de Dominicaanse Republiek.



Hier hadden we een geweldig guesthouse gevonden. Het guesthouse was tevens een kunstgallerie met veel Hatiaanse kunst. Het guesthouse zat in een oud kolaniaans pand midden in het oude centrum. We kwamen laat in de avond aan maar de stad leefde nog zodat we tegen middennacht aan onze eerste dominicaanse biertje dronken en authentieke domincaanse pizza veroberde.


We hebben hierna na 2 dagen in Santo Domingo doorgebracht. Dit is niet een stad dat je zou verwachten op een Carribisch eiland. Het oude centrum is heel koloniaals. Sterker nog: het was de eerste stad in 'the new world' gesticht door de broer van Christopher Columbus. Het oude binnenstadje is volgens mij de afgelopen 500 jaar amper veranderd en een erg leuke stad om een paar dagen door heen te slenteren. We hebben nog de oudste kerk in de Amerikas (en oudste straat, oudste klooster, oudste weetikveelwaterallemaalwat) bezocht en een museum met bijzonder inkijkje in de tijd van de spaanse Kolonisatie.

Na een paar dagen was het tijd om naar het zuidoosten te reizen. Op naar Bavaro, op naar werk als divemaster, op naar een nieuw hoofdstuk uit onze reis!