Van Vissersdorp tot Kermisstad

We zitten nu alweer 4 dagen in Ulcinj.
We zijn een beetje blijven hangen in deze plaats,
wat stiekem een enorme toeristische kermis-badplaats is en niet een rustiek vissersdorpje.
Best leuk en fijn zo'n airco in je hotelkamer, maar Rolf is inmiddels een dag flink ziek geweest en ik ben nu al 2 dagen verkouden en heb gisteren ziek in bed gelegen.

Dit heeft een beetje een gat geslagen in onze reisplanning en de logistieke voorzieningen in Albanie staan ook niet bepaald hoog aangeschreven. We willen graag het hele land zien en niet alleen Tirana. Hier is niet heel veel tijd meer voor en dus hebben we besloten om niet naar Albanie te gaan, althans niet deze vakantie. Inmiddels zijn de vakantieplannen voor volgende jaar al besproken en dan zal weer een poging ondernomen worden om dit land te bezoeken. Maar eerst gaan we nog naar Schotland en in het voorjaar duiken in Egypte. Druk zat dus.
Vanavond om 19 uur nemen we een nachtbus naar Prishtina in Kosovo, hier komen we morgenochtend om 6 uur aan.
En dan is de vakantie alweer bijna om, via Skopje naar Athene en dan met het vliegtuig weer naar huis. Maar nu eerst nog 4 dagen genieten.

Op de grens

We zitten nu in Ulcinj. Het Montegrijnse plaatsje dat het dichts bij de grens van Albanië ligt. We zijn hier 3 nachten en rusten een beetje uit op het strand en in ons hotelletje met airco (en dat is nodig!). Morgen proberen we naar Tirana te gaan, wat nog niet zal meevallen want er gaan geen treinen/bussen/boten de grens over. Dat wordt nog even puzzelen dus, vandaar nog even het internet op, om nog wat suggesties op te doen.

Na ons klimgeiten avontuur hebben we nog een dagje in Kotor verbleven. Een soort Dubrovnik 2, alleen werden we daar opgegeten door superkleine mugjes die supergrote bulten achter lieten en zijn we dus na 1 dag doorgereisd naar Ulcinj.

We zijn na ons Belgrado-avontuur met een boemeltje richting Montenegro vertrokken. Het jongste land ter wereld, maar een grenscontrole hebben we niet gezien. We hadden wat vage instructies hoe we in Zabljak moesten komen, wat de hoofdplaats is van het Durmitor-natuurgebied. Een berggebeid dat op de werelderfgoedlijst staat... en terecht! De trein stopte in Mojkovac, een peronloos stationnetje waar geen bus te bekennen was die ons de 40 kilometer verder zou brengen. Alleen een opdringerige oude man die geen woord niet-montegrijns sprak maar die ons wel wilde brengen voor 40 euro. Gelukkig vonden we nog iemand op het station, toevallig ook een Nederland, die naar Zabljak wilde en konden we de prijs mooi delen.
We zitten hier ook met deze Nederlander, Boudewijn genaamd, in een 6 persoons appartementje waar we met zijn drieën verblijven. De eerste dag hebben we rustig aan gedaan, informatie ingewonnen en de omgeving verkend. We hebben een rondje gelopen om een bergmeer en in dit water gesprongen.

Hierboven onze beklommen berg 'Memed nogwat'

Gisteren hadden we genoeg van het rustig aan doen en zijn we de bergen in gegaan. Gewapend met een mooie bergkaart en 3 liter water schoten we omhoog.


Eerst door een dicht naaldbos, door Lord of the Rings-achtige plaatjes begonnen we steeds hoger te komen. De vegetatie verdween langzaam om ons heen en de beklimming werd steeds stijler tot het punt dat we niet meer konden lopen maar echt moesten gaan klimmen.

Ongezekerd klommen we meters omhoog en volledig uitgeput bereikten we de top op 2200 meter. Dat was een klim van 800 meter!

Al genietend van het mooie uitzicht en verwonderd hoe klein dat bergmeer eigenlijk was waar we de dag ervoor om heen hadden gelopen begonnen we ons zorgen te maken over de terugweg. Want wie omhoog gaat..... De afdaling was een drama. Honderden meters stijl naar benenden over los liggend grind. Daarna nog uren over onmogelijke paden naar beneden klauteren.

Compleet gebroken maar voldaan kwamen we weer aan. Na een kort diner zijn we in een diepe slaap gekomen en proberen we vandaag onze spierpijn kwijt te raken. Morgen vertrekken we naar Kotor. Dat is een mooie kustplaats in het grootste Fjord van Zuid-Europa aan de kust van Montenegro. Daarna zullen we langzaam in Albanie afdalen richting Athene.

Belgrado

We zijn weer verder in onze reis door de Balkans. Ondertussen zitten we in een hostel in Belgrado, een hostel met een entree waarvan je weet "hier moet ik niet ingaan", zeker niet als je teveel horrorfilms hebt gekeken. Een duister gangetje, krakende trappen, flikkerende lichten en een echte 'ik word hier vermoord'-stalen lift. Maar eigenlijk een fijn hostelletje met prima bedden, alleen een te ranzige keuken en badkamer.

We kwamen hier gistermiddag aan na een slopende busrit vanuit Sarajevo. Dit was 8 uur hobbelen over kleine wegen maar in Bosnie reden we wel door een mooi berggebied. Die avond lekker gegeten, hopeloos verdwaald en snel naar dromenland gegaan.

Vandaag en morgen deze stad bewonderen en morgennacht de trein naar Montenegro om daar in het Durmitor-gebergte te gaan lopen, kajakken en andere fijne dingen.

Fotos!

De eerste foto is van een kerkje uit het oude gedeelte van Zagreb

Vela Luca. Ons schattige 'duik'-dorpje.

Op de trappen in het oude Dubrovnik





Dubrovnik

















Onze buren in Mostar.
Er was buiten het centrum bijna geen gebouw te vinden dat niet vol zat met kogel, mortier of granaatgaten. Een bizar beeld

Mooie treinrit tussen Mostar en Sarajevo

Sarajevo!

Sarajevo: een kwestie van TOETeren en GAAN!

Inmiddels zijn we in Bosnie beland, de tekenen van de oorlog zijn hier nog heel erg duidelijk zichtbaar. Dinsdag waren we in Mostar, Mostar is bekend dankzij de historische en oude brug die tijdens de oorlog is opgeblazen door de Kroaten. De historische stad en de brug zijn inmiddels volledig gerenoveerd en hersteld. Maar zodra je de buitenwijken binnenkomt zitten in de meeste woningen de kogelgaten nog. In de voetpaden en wegen zitten de kraters van duizend bommen en granaten nog. Het herstel gaat geleidelijk omdat Bosnie afhankelijk is van voornamelijk donaties.
In Monstar deelden we een appartement met andere toeristen midden in zo een buitenwijk. Ons pand was redelijk opgeknapt maar de gebouwen naast ons nog niet.

Woensdag zijn we vanuit Mostar met een boemeltreintje naar Sarajevo vertrokken.
We hebben hier een leuk hostel gevonden, met een eigenaar die nergens problemen mee heeft. Daarom zegt hij bij alles, "No problemo!" dit hebben de andere hostel bewoners inmiddels overgenomen. We slapen in het tuinhuisje met fel roze gordijnen waardoor het meer iets weg heeft van een peeskamer.

Sarajevo is een hele mooie oude stad, vanuit ons hostel staan we met 10 minuten in het centrum van de oude stad. Hier zijn veel kleine winkeltjes, moskeeen, cafeetjes, restaurantjes en een internetcafe. Vanuit de oude stad gaat het geleidelijk over in een moderne stad met hippe kroegen, lounge barren, een wokrestaurant en standaard winkels die iedere stad heeft.

Vanavond willen we een traditioneel Bosnische maaltijd nuttigen, alhoewel vegetarische eten hier niet bepaald traditie is. Gelukkig bestaan er pizzeria s, gisteren onzettend luxe gegeten bij een italiaanse traitteur. Voor de doorsnee Sarajevo-er is dit onbetaalbaar, daarom eten hier voornamelijk ambassadeurs. Maar ook Bill en Hillary Clinton hebben hier gegeten daarom vonden wij dat we niet achter konden blijven. En het was echt geweldig! Prijs: 10 euro p.p.

Sarajevo is een erg drukke stad, het verkeer heeft daarom een aantal regels.
Als een auto TOETert dan heeft deze voorrang. Althans dat denkt de eigenaar. Zaak is om te bepalen welke auto dit geluid veroorzaakt en of het getoeter voor jou van toepassing is. Zo niet, dan kun je je weg rustig vervolgen. De stoplichten voor voetgangers gaan willekeurig op groen of rood. Hier wordt niet rekening gehouden met de stoplichten voor de autoos wat dus weer een hoop getoeter oplevert. En we beginnen weer van vooraf aan.

Morgenochtend om 6 uur zullen we Sarajevo weer verlaten en doorreizen naar Belgrado.
Door logistieke problemen, missen we helaas het bierfestival. Maar goed, we lusten geen bier,
dus zo erg is dat nu ook weer niet. Als het goed is, zullen we zometeen ook een aantal foto s plaatsen. Rolf heeft zich redelijk in gehouden, we hebben de afgelopen anderhalve week 300 foto s gemaakt. Maar die zullen we jullie voorlopig nog besparen.

The city is burning

Ondertussen Korcula achtergelaten en de nodige duikbrevetten zijn binnen. Een paar fijne laatste dagen gehad in Korcula met nog wat extra duiken. Gisteren vertrok onze bus op het fijne tijdstip van kwart over 5. De wekkertjes gingen dus al om 4 uur, waarbij je je afvraagt of dit nu echt de vakantie is die je wilt ;-) In de bus zaten we met een Frans/Amerikaans koppel die ook aan het duiken was.

Een mooie rit gemaakt over het eiland terwijl langzaam de zon opkwam en een mooi stuk over de bergen boven Dubrovnik waar onze chauffeur door de haarspeldbochten scheurde. Om 10uur kwamen we in Dubrovnik aan en we vreesden een dag lang zoeken naar een geschikte slaapplaats omdat het hier ook hoogseizoen is en we zowel door de reisboeken als door andere mensen waren gewaarschuwd voor het gebrek aan slaapplaatsen in Dubrovnik. We hadden al een flinke rits slaapplaatsen proberen te bellen maar alles zat vol. Het liep echter veel makkelijker dan verwacht: gelijk uit de bus kwam er iemand naar ons toe die een slaapplaats aanbood op een aardige locatie en een redelijke prijs. Kortom we hadden geluk.

De stad is heel erg mooi maar heeeeeeeeeel erg toeristisch. We kunnen over de hoofden lopen. Het is hier bloedheet maar er staat ook een gedeelte van de stad in de fik waardoor er een flinke laag smog over de stad hangt en er een grote oranje-gloed in de lucht hangt en steeds blusvliegtuigen overvliegen. Gisteren ging opeens het luchtalarm af waardoor de mensen gingen rennen over straat, paniekerige reacties en dat soort dingen. Het staat ook op nu.nl.

We gaan straks nog meer bekijken en morgen vertrekken we alweer naar Mostar, dat is in Bosnie-Herzegovina. Een klein tochtje van 3-4uur met de bus.

Duiken

Ik ben een paar dagen met mijn kop onder water geweest. Kroatie is een van de mooiste duiklanden van Europa dus we konden natuurlijk niet alleen maar aan het land blijven. Daarom zijn we naar Vela Luca op Korcula vertrokken.

De afgelopen dagen heb ik veel moois mogen zien onder water. Al was het er bijna niet van gekomen. Bij controle van mijn gegevens bleek is nog helemaal niet geregistreerd te zijn bij PADI (wereldwijde overkoepelende duikeorganistie) als gebreveteerde duiker. Dat was even zweten en balen maar na wat telefoontjes van de duikschool naar Lesbos (waar ik vorig jaar alles gehaald heb) en wat faxen heen en weer kon ik als nog het water in. Ik heb trouwens mazzel gehad want mijn examen van duiken was vorig jaar op 2 augustus en dat moet binnen 1 jaar geregisteerd zijn. De datum van onze eerste duik en dus gelijk de geregistratie van het papierwerk van vorig jaar was op 1 augustus, dit had dus geen dag later gemoeten.

Ik heb 2 dagen gedoken op 3 verschillende locaties. De mooiste duik heb ik gisteren gemaakt. Dit was in de "blue hole". Eerst afdalen naar 30 meter diepte en tussen mooi gekleurde sponsen een grot in. Een flink stuk door een grot zwemmen waar het barste van de vissen en vervolgens uitkomen in de Blue hole. Dat is een stuk in de grot waar zonlicht in kwam met als gevolg supermooi licht inval. Zie de foto hiernaast. Daarna nog verder de grot ingeweest waar we hele rare, mooie en enge dieren, planten en ander gespuis hebben gezien. Het enge van in een grot duiken is dat je niet weg kan komen naar boven en makkelijk verstrikt kan raken maar gelukkig ben ik veilig, behalve wat nasty schrammen op mijn hand, weer in de boot geklommen.

Tussen de duiken door lekker op de boot gelegen met als gevolg dat ik nu een beetje last heb van een "British Tan". Had ik me maar gewoon ingesmeerd...

Ik ben nu klaar met het duiken en ben weer een brevet verder om misschien ooit zlef duikjuf te worden. We hebben gedoken bij de Croatian Divers en dat kunnen we zeker aanraden.

Verder gaat alles prima, overmorgen reizen we weer verder aangezien Martine nog mag duiken. Op naar Dubrovnic en daarna weten we het nog niet.

Nu gaan we nog genieten van dit fijne plaatsje, dat we in vele opzichten doet denken aan Molyvos van vorig jaar, en u hoort weer snel van ons!

Duiken in de strak azuurblauwe zee van Kroatie

Na een lange en ongemakkelijk nachtreis van Zagreb naar Split,
(we hebben 10 uur in de trein gezeten ipv 8 uur), zijn we inmiddels 4 dagen op het mooie eiland Korcula in Kroatie. Dinsdag werden we, van de boot, door iemand van de duikschool opgehaald en naar de duikschool gebracht. Hier werden de lesroosters verteld en ik kon direct aan de slag met een 3 uur durende dvd over duiken. Joepie,dacht ik zo,maar het bleek erg moeilijk om na de reis die we erop hadden, niet in slaap te vallen. Na de halve dvd gezien te hebben besloot ik dat het mooi was geweest. Op naar het appartement, waar Rolf klaar zat met het eten. Het appartement is relaxed, de airco staat op 27 graden, we hebben als we ons best doen uitzicht over de baai en een klein haventje.

De eerste duikervaring voor mij was niet zo heel erg positief.
Na wat gepoedel en kleine oefeningen in ondiep water, mocht er dan echt gedoken worden.

Samen met mijn juf Kitty en de rest van het klasje was het de bedoeling om langs het touw af te dalen. De juf voorop daarna ieder 2 aan 2 naar beneden, mijn buddy en ik als laatste.
Helaas voor mij was mijn buddy een freediver en hij dook/zwom in een keer naar 8 meter diepte.
Terwijl ik, als onervaring duiker erg veel moeite heb met het afdalen. Het klasje was al beneden en mijn buddy die bij me moest blijven was te ver weg. Ik besloot om me maar aan het touw naar beneden te trekken, dit was achteraf gezien heel erg stom van me. Want ik kwam met mij voet vast te zitten in het touw, waardoor ik niet meer omhoog of omlaag kon komen. Ik raakte volledig in paniek , wist naar boven te komen en om hulp te roepen, alleen niemand op de boot hoorde me. Terwijl ik dit deed kreeg ik een golf water binnen. Nu raakte ik echt in paniek en ik dacht voor een moment echt dat ik zou verdrinken, gelukkig was daar mijn buddy opeens weer. Hij heeft mij samen met de mensen op de boot weer enigszins weten te bedaren. Ik besloot ter plekke om nooit meer te duiken. Na enige aan dringen van Juf Kitty, besloot ik om in ieder geval die dag zeker niet meer te duiken en de andere dagen, dat zouden we dan nog wel zien. Dit alles gebeurde woensdag, o ja de dag dat ik jarig was.




Het is nu vrijdag en ik heb inmiddels 1 duik naar 8 meter gemaakt, 1 naar 14 meter en naar 18 meter.
Vandaag heb ik les gehad in ondiep water, tot een meter of 6. En morgen ga ik mijn 2 laatste duiken doen en daarna een examen afleggen. Mocht ik hiervoor slagen, waar we maar even vanuit gaan, dan mag ik mezelf Open water diver, noemen. Te cool!!



Zondag nemen we de boot naar Dubrovnik, hier zullen we vermoedelijk een dag of 4 blijven.
We gaan een paar dagtrips maken, naar Mostar in Bosnie en naar het eiland Minjet, dit ligt voor de kust bij Dubrovnik en dit is het mooiste eiland van Kroatie, is ons verteld.