Dam tot Damn

Waarom zou je ruim 16kilometer willen rennen in warm weer met nog 50.000 gekken? Tja dat is een goede vraag. Na bijna 25 jaar deze genetische onvermijdelijkheid te hebben onderdrukt (vader, moeder, iedereen loopt) vond ik mij oktober vorig jaar, net terugkerend van het Oktoberfest, opeens rennend op de weg. De eerste keren was ik al kapot met mijn eigen huis nog in zicht maar langzaam aan ging het steeds beter. Eerst 4 kilometer, langzaam naar 10kilometer en nu, nu was ik klaar voor de Dam tot Dam loop. 10 Engelse mijlen, ofwel 16,1 kilometer.

Ik had voor de zomer het plan om het binnen 1uur en 20 minuten te lopen. Dat is dus ongeveer 12 kilometer per uur. Dat lag eigenlijk ook wel op schema totdat ik besloot 4 weken in augustus op vakantie te gaan en niet te trainen en dan vervolgens 2 weken na de vakantie goed ziek te zijn met hoge koorts. Dat is allemaal niet erg handig voor de conditie. Dus nog paar keer getraint en vorige week zondag de laatste test of ik het aankon of niet.

Met een beetje knikkende knieën en geëscorteerd door Martine stond ik te wachten in mijn startvak. Ik startte nog bij de eerste 10.000, waardoor ik om half 12 werd weggeschoten. Vooral rustig beginnen was het devies. Door de IJ-tunnel, langs smalle dijkjes, lieve mensen met water en fruit, mensen die hel-e-maal kapot gingen kwam ik langzaam maar zeker richting Zaandam. na ongeveer 5 kilometer vond ik wat mensen die wel een lekker tempo liepen en daar meegelopen tot aan kilometer 11 waarna ik versnelde want ik bleek toch wat te langzaam te gaan naar eigen smaak. Ik dat dus een mooi oplopend schema en na 1 uur en 35 minuten liep ik over de finish.

Na de finish opgevangen door Martine, Frank en Tari. Ik was eigenlijk nog zo fris als een hoentje en was al bijna tegen de richting in nog een keer het parcours gaan lopen. Voor de eerste keer ben ik wel tevreden maar volgend jaar moet het echt binnen die 1uur en 20 minuten, dat is een minuut per kilometer sneller.

Tijd 1:35:35
Snelheid 10,102 km/uur

Tussentijden (verschil)
3 kilometer 18:44
5 kilometer 30:31 (30:31)
7,5 kilometer 45:08
10 kilometer 1:00:10 (29:39)
12,5 kilometer 1:15:21
15 kilometer 1:29:41 (29:31)

Terugblik

Na een maand nog een kleine terugblik. Om te beginnen met een kleine kaart van de tocht die we hebben afgelegd. Geleend van Traveller's point. Een mooi, maar onlogische rondje.


Absolute hoogtepunten zijn het duiken in Vela Luka en de wandeltocht in het Durmitor, hoewel de ene eigenlijk een letterlijk dieptepunt en de andere een zeer letterlijk hoogtepunt is. Ook zeer indrukwekkend was het nog steeds kapotgeschoten Mostar. Ruim 10 jaar na de laatste oorlog lijkt het nog steeds alsof de oorlog daar gisteren is afgelopen. Ik heb iemand horen zeggen dat eerste de kogelgaten gedicht moeten worden voordat men 'verder' kan. Dat is in Sarajevo wel het geval maar in Mostar nog zeker niet. Kosovo is min of meer nog steeds in oorlog en daarom indrukwekkend hoewel Pristina opzich niet heel boeiend is.

Stadtechnisch was Sarajevo het absolute hoogtepunt en waarschijnlijk is Dubrovnik ook geweldig, waare het niet dat er ongeveer 5 toeristen per m2 waren. Belgrado viel een beetje tegen en Zagreb heeft een hoog mwah-gehalte.

Op naar de volgende trip!

Alsnog: De laatste week

We zijn alweer een 2 weekje thuis maar we willen jullie de spannende verhalen van onze laatste week niet onthouden. We waren dus gestrand in Ulcinj en het Albanië-plan opgegeven omdat we niet genoeg tijd hadden. Ulcinj hadden we duidelijk genoeg van, dat was zo gezegd 'not our cup of tea'. We moesten richting Skopje vanwaar er zeker een trein richting Griekenland vertrok. Helaas was de direkte bus naar Skopje al vol maar er was nog wel plejek in de nachtbus naar Pristina, de hoofdstad van Kosovo. Een plek waar we volgens de website van buitenlandse zaken nog helemaal niet moeten willen komen, maar volgens ons reisboekje prima te doen. Toch vonden we het spannend.

We vertrokken in colonne met 5 bussen die allemaal naar Pristina gingen. Het was niet super druk in de bus dus we konden relax zitten ware het niet dat er een airco in de bus zat die de complete Rembrandt-toren zou kunnen koelen. Dus het was op z'n zachts gezegd nogal fris en bovendien niet echt fijn voor onze -toch al zieke- keeltjes. Na een rit van 12 uur kwamen we nog steeds midden in de nacht in Pristina aan. We zouden eigenlijk rond een uur of 7 aankomen, wat eigenlijk wel relax zou zijn want dan konden we relax ontbijten en naar een slaapplaats gaan zoeken.

Helaas was het nu nog donker en waren we op een verlaten busstation buiten de stad in een land dat officieel nog in oorlog is. Kortom we namen maar gelijk een taxi naar een guesthouse. Uiteraard hopeloos afgezet maar nog steeds lachwekkende prijzen. Overigens was het aantal plaatsen om te slapen niet zo heel erg groot. Naast wat dure hotels voor NAVO en andere overheidsmensen die hun bonnetje kunnen declareren, is er welgeteld één guesthouse. Gerund door een professor. Dit is de plaats waar ook de mensen van de NGO's en journalisten zitten. Een super mooi, schoon en relax guesthouse waar we 2 daagjes prima geslapen hebben.

Pristina is op zich niet echt een mooie stad, behalve wat moskeen, markten en badhuizen. Toch was het een bijzondere ervaring. Er reden meer UN-jeeps rond dan gewone auto's, overal militairen en op alle openbare gebouwen het volgende bord: 'No loaded weapons beyond this point'. Toch voelde we ons niet onveilig (dat zou ook kunnen omdat er helemaal geen Serven meer zijn in Pristina, die zijn allemaal gevlucht naar het Noorden waar het nog wel explosief is), de mensen waren heel aardig voor ons (van ober tot taxi-chauffeur) en we zijn blij dat we er zijn geweest.

Vanuit Pristina met een bus naar Skopje. De hoofdstad van Macedonië. In kosovo ook een opmerkelijk verkeersbord gezien. Een snelheidbord waarbij auto's maximaal 80 mogen, vrachtauto's maximaal 60 en... tanks maximaal 40.

In Skopje aangekomen hebben we treintickets gekocht naar Athene en diezelfde avond zouden we nog vertrekken zodat we nog een hele dag hadden om Skopje te bekijken. Het jammere was dat het ruim 40 graden was en per 100m lopen je zeker 2 liter zweet verloor. Ook Skopje werkte niet echt mee om er een superdag van te maken. Een leuke ottomaanse oude stad, maar lang niet zo mooi als Sarajevo en verder veel grijs en grauw. Alles is ook de jaren 70 gebouwd aangezien de hele stad in puin lag na een aardbeving. We hebben wat tijd doorgebracht aan de rivier op een terrasje met verse fruitsappen en daarna gegeten in een Indiaas restaurant die zodanig goed bekend staat dat mensen uit de buurlanden hier speciaal uren voor in de auto zitten. En inderdaad... het was niet te versmaden.

We moesten ons haasten voor de trein dus scheuren door de stad in een oude taxi. Achteraf was haasten niet echt nodig aangezien de trein besloot 3 uur vertraging te hebben. Toen de trein er eenmaal was hebben we een prima ritje gemaakt. Door de vertraging miste we alle mogelijk aansluiting naar Athene en moesten we nachtje in Thessaloniki blijven. De volgende dag vertrokken we gewapend met een frappe en fetabroodjes in de trein naar Athene. Helaas was die helemaal volgeboekt dus zaten ongeveer de halve rit het bagagerek.

In Athene moesten we even wennen aan de 'Westerse'-prijzen en bovendien aan de grote stromen toeristen. De meeste hostels zaten vol en na lang zoeken en bellen hadden we wat gevonden. Gelukkig met Airco want dat was zeker nodig. Het waren nog enkele dagen die flink pijn deden in onze portemonnee want wat is Athene duur! Biertjes, ijsjes, cocktails en koffie is niet te betalen.

Uiteraard op de Olympus geweest en het archelogisch museum. Toen we een flinke tijd in het musuem hadden rondgelopen en weer de hitte inliepen kwamen er flinke vlokken as uit de lucht vallen. We hadden op de griekse tv wel iets gezien van bosbranden en inderdaad het was op alle zenders en ze maakte er flinke druk en paniekerig om, maarja... het zijn Grieken, dus we dachten dat er een klein brandje ergens was. Na wat navragen bleek de branden al op de rand van Athene te zitten en 5 kilometer van het centrum. Hoe verdacht is het overigens dat er eerst een grote brand is in Dubrovnik waar wij zaten en nu ook al in Athene. De weg naar het vliegveld was al afgesloten, het vliegveld waar wij de volgende dag het vliegtuig moesten nemen richting huis.

De volgende dag konden wij toch gewoon naar het vliegveld met de metro. We hadden het eigenlijk wel zien zitten om op kosten van de verzekering toch nog een paar daagjes daar te moeten blijven. De reisdag kwam eigenlijk ook niet zo goed uit want Rolf was net zo warm als die bosbranden. Een virusje te pakken en flinke koorts. Dus de meest ideale conditie om flink te reizen en ook nog om vanuit Keulen met treintjes naar huis te gaan. Na thuis komst toch nog 10 dagen kunnen uitzieken van deze fijne reis.