Poedelen in Baños

Na wat dagen verkleumen in Quito hobbelde we in wat uurtjes naar Baños. Een mooie busrit doordat aan beide kanten van de weg hoge (+5000m) vulkanen te zien waren met besneeuwde toppen. Gelukkig is Baños niet zo koud als Quito doordat het maar op 1.800m ligt. Bovendien zijn er in Baños, zoals de naam al doet vermoeden, verschillende heetwater bronnen. Nadat we een hostel hadden gevonden, vonden wij diep in onze tas onze zwemspullen en renden naar een van de baden. We doken in een goed warm bad, om daarna in een godsgruwlijk heet bad (42 graden) te springen. Dit hete bad wisselden we af met een ijskoud bad of we gingen even onder de waterval (!) staan. Dit was een prima begin in Baños. Het dorpje heeft een beetje een wintersportdorpgevoel, alleen dan zonder het skiën. Dat gevoel werd helemaal compleet toen we een Zwitsers kaasfonduerestaurant hadden gevonden.

Nu is Baños niet alleen bekend om de hotsprings, het is ook een outdoorsportcentrum. De eerste dag begonnen we met een wandeling in de omgeving van Baños. Eerst zijn we naar een grote brug gelopen waar ze aan een soort van Bungyjumping doen, alleen is het meer een grote swing. Grappig om wat mensen te zien bungelen aan de brug. Vervolgens hebben we een stuk via een mooi onverhard pad omhoog gelopen en op een of andere manier kwamen we op een priveterrein terrecht. Dit terrein was afgesloten door een groot hek en een grote poort. Het probleem was dat we al IN dit priveterrein waren en we er juist uit wilden. Na wat geklim en geklauter kwamen we weer op openbaar terrein terecht. Tijdens het wandelen hadden we een fantastische uitzicht op het dorpje, de rivier, watervallen, de gorge en de actieve vulkaan Tungurahua. Deze zeer actieve vulkaan is momenteel ook weer aan het lavaspugen. Het was een hele mooie wandeling over de groene bergen. We moesten nog een klein riviertje oversteken, kwamen wat dieren tegen, stolen wat fruit en na bijna 4 uur kwamen we tevreden terug.

De volgende dag hadden we de smaak te pakken en zijn we gaan Canyoning. Hierbij loop en klauter je in een rivier in een canyon. In ons geval was dat voornamelijk abseilen van de verschillende watervallen in deze river. In totaal zijn we 5 watervallen tegengekomen tussen de 8 meter en de 35 meter. Nu is abseilen op zich niet so heel moeilijk, maar als daar een volle waterval op je valt maakt het allemaal een stukje moeilijker en spectaculairder. De eerste 3 watervallen zijn we gewoon naar beneden gegaan, de 4e waterval gleden we vanaf als een waterglijbaan en de laatste begon als een gewone abseilafdaling maar het laatste stuk moesten we ons langzaam laten zakken in het ´niets´. We waren nat, koud, vol adrenaline en gelukkig. Om weer warm te worden sprongen we weer in een van de hotsprings.

Ondertussen hadden we alweer gewisseld van hostel, of eigenlijk zijn we verhuisd naar een ander pand van hetzelfde hostel. Onze 3 Nederlandse ballerige studentjes en medebewoners van onze dorm, vonden het nodig om zodanig dronken te zijn en daarna de badkamer helemaal onder te kotsen. Daar wilden we natuurlijk niet bij blijven en voor dezelfde prijs als de dorm kregen we nu een privekamer. Bovendien kwamen we in een veel leuker gedeelte van het hostel. Er was een mooi binnenplaatsje met een openhaard en veel leuke mensen. Er waren Canadezen met gitaren, Duitsers met Mens-erger-je-niet en Venezulanen met goede verhalen.

Vanuit Baños loopt een 61km lange weg naar Puyo. Puyo ligt in de Amazone en deze weg daar naar toe gaat voornamelijk berg af. Dus het is vrij eenvoudig om van de Andes naar de Amazone te gaan, maar dit is nog niet eens de grootste attractie. Deze route wordt namelijk ´la ruta de las cascadas´ (de watervallenweg) genoemd. Je kan langs deze weg dus vele watervallen vinden van kleine lullige stroompjes tot tientallen meters hoge watervallen. Je kan deze weg gewoon met een bus, in een open toeristenbus of in een buggy doen. Wij besloten echter op een mountainbike te springen en te gaan fietsen.

Hoewel ze zeiden dat het alleen maar bergaf zou zijn, zaten er stiekem toch wat gemene klimmetjes in. Niet dat het heel erg uitmaakte want om de paar minuten kwamen we bij een waterval die we moesten bekijken. Vaak gingen we weer van de fiets af en moesten we een stukje lopen om goed de waterval te kunnen zien. We namen nog een keer een kabelbaantje om echt helemaal onder de waterval te komen. Hoewel we niet eens echt onder de waterval stonden, werden we door het opspetterende water toch zeiknat. We hebben de beroemde ´Pailon del Diablo´ nog gezien. Daarvoor moesten we wel 20 minuten naar beneden lopen en  daarna weer een eeuwigheid in de hitte omhooglopen.

Het hoogtepunt waren de Cascades de Machay. Eerst maak je een mooie wandeling in subtropisch bos waarna je bij een grote dubbele waterval komt. Eerst valt de waterval 30 meter naar beneden om daarna nog eens 20 meter naar beneden te vallen. Na de 2e waterval waren allemaal natuurlijke bubbelbaden, stroompjes en mooie plekken om te zwemmen. Ook hebben we gezwommen onder de beide watervallen. Toch niet echt een heel prettig gevoel om water met zoveel geweld op je schouders te krijgen. Na ongeveer 2 uur daar zwemmen en poedelen hebben we de fietsen in een jeep gegooid die ons de berg weer op heeft gereden.

We bleven nog een dagje extra in Baños om de zadelpijn en verkoudheid door het koude water wat te laten zakken. Daarna verder naar de kust of toch nog eerst naar het koloniaalse stadje Cuenca??

Qut-to

Weer een kort busritje en we kwamen in Quito aan en vanaf het eerste moment ging het eigenlijk al mis. We sprongen in een taxi met een meter, dus dat leek goed te gaan. Na een minuut was het opeens ´ohoh mijn meter is kapot´. Dat maakte mij niet uit want hij bleef mooi op 35c staan. Hij wilde alleen een veel groter bedrag. Na veel gezeik en gezeur hebben we er uiteindelijk 4 dollar van gemaakt, met een  nare nasmaak van oplichting (een paar dagen later bleek 7 dollar meer reeel te zijn, maar het gevoel bleef). Het hostel, waarvan we al een flyer meesleepte sinds Bogota en waarbij we een reservering online hadden gemaakt, bleek opeens al helemaal volgeboekt te zijn en van onze reservering wisten ze niets. Op dat punt hadden we weer in een taxi moeten springen richting het busstation om verder te reizen.... we kozen voor een ander hostel.

We zaten in de Mariscal buurt, dat volgens onze reisgids "the most dangerous part of Quito" is. Het is een beetje moeilijk in te schatten of het echt zo is als je net aangekomen bent, dus fijn rondlopen voor een ander hostel doe je dan niet echt. We doken een ander hostel in dat goedkope kamers had. Na een korte verkenning van de stad in de regen doken we een eetcafe in voor wat pasta en een bekerwedstrijd van een voetbalteam uit Quito.

Na de wedstrijd en wat biertjes gingen we terug naar ons hostel. In de gedeelde badkamer hadden we al een tamelijk pikant stringetje gevonden en nadat er wat dames heen en weer schuifelde in ons hostel begrepen we dat ons hostel een brede selectie aan ´services´ had. We besloten dan ook maar één nachtje te blijven...

Van de dubieuze mensen in ons hostel hadden we geen last, wel kregen we last van het pastagerecht van Martine. De eerste echte voedselvergiftiging was een feit! Dus een extreem nare nacht voor Martine en een slapeloze nacht voor ons beide. Toch de volgende ochtend naar het volgende hostel gegaan. We waren beide niet echt scherp bij de taxirit die ons veel te veel geld heeft gekost (een zeer exotisch metertje, zeg maar). Het nieuwe hostel, The Secret Garden, was in de oude stad en het personeel was gelukkig heel lief. Ze hadden gelijk een bed voor Martine klaar gemaakt, terwijl de check-in pas over een paar uur zou zijn. Bovendien hadden ze thee tegen een nare buik.

Na een dag en een nacht rust konden we iets meer van de stad zien. Toevallig waren dit de enige paar uren dat het niet regende. Dus de mooie oude stad van Quito bekeken, even in een park in het zonnetje gehangen en op naar de Mariscal om over de winkelstraat van Avenida Amazonas te lopen. Het beloofde een mooie dag te worden...

We moesten nog even langs een internetcafe om wat papieren te printen. We zaten op de achterste 2 computers. Na 20 minuten bleek onze tas, die tussen mijn been en de muur stond verdwenen. Na zoveel maanden voorzichting te zijn, is het ´ze´ toch gelukt. Achteraf bedacht ik me dat ik wel een man in pak achter me had gezien. Maar niets gemerkt of vermoed. Tamelijk knap overigens om de tas daar weg te halen. Er zaten zeker wat dure spullen in (onze verzekering zal blij met ons zijn), maar gelukkig geen dingen als ons geld, creditcards of onze paspoorten.
Dus daarna maar aangifte doen en wat nieuwe spullen kopen als nieuwe tas, reisgidsen en nieuw sd-kaartje voor onze backup camera.  Daarna maar eens goed uit eten gegaan bij een indiaas restaurant om het te verwerken. We wilden daarna eigenlijk gewoon weg uit Quito maar moesten nog te veel dingen regelen als verzekeringspapieren en dergelijke, dat we nog een dag langer moesten blijven. Opeens vertrouw je niemand meer en de persoon die iets te dichtbij je kwam in de tram was zijn leven niet meer zeker.

Het fijnste van Quito was eigenlijk nog het dakterras van het hostel met een fantastisch uitzicht en alle andere reizigers die we daar ontmoet hebben, die 100x ons berovingsverhaal hebben moeten aanhoren.

Kortom na het gezeik met de taxis, de voedselvergiftiging, de eeuwige regen en de beroving is Quito gewoon niet echt onze stad. Onze verkleumde lijfen hadden weer wat warmte nodig en we zijn richting Baños gegaan, een dorp dat bekend is om de verschillende hotsprings en outdooractiviteiten.