Sinds 1,5 jaar woon ik in de voormalige directeurswoning van de Honigfabriek. Het is al zo een 12 jaar gekraakt en stel alsjeblieft geen domme vragen of er wel water, gas en electriciteit is. Met 7 mensen en theatrale fanfarepunkers de Kift zitten we in deze grote woning en zorgen wij voor dit mooie pand. Zonder ons was het waarschijnlijk ondertussen al ingestort of kapot gemaakt door vandalisme. Kortom een mooi compromis: wij zorgen voor het pand en maken er gebruik van.

Ruim een jaar geleden werd mijn woning uitgebreid met een grote ruime woonkamer. Nu na een jaar werd het tijd om deze eens grondig aan te pakken en er een mooie warme kamer van te maken Het is een mooie kamer die bijna 3,5 meter hoog is, met een 150 jaar oude houten vloer en 4 grote hoge ramen.

Zo zag het tot afgelopen weekend eruit:

Dus tijd voor actie! 4 dagen gronden, verfen en nogmaals verfen. Want een grote kamer van bijna 3,5 meter heb je niet zomaar geverfd. Bovendien moest bijna alles in 2 lagen en sommige stukken eerst gegrond worden. Kortom de Gamma had een goede aan ons.

En na het verfen lagen er nog duizend klusjes op ons te wachten. Lampen ophangen, geluid installeren, gaskachel aansluiten en dat soort narrigheid. Helaas is het nog niet helemaal klaar maar dat komt de aankomende dagen (weken?) wel weer.

Nu vooral genieten van de vernieuwde kamer!

Verheug u, wij hebben gewonnen (voor de helft)

En opeens krijg je een mailtje:
Hartelijk dank voor uw inschrijving voor de 32e ING Amsterdam Marathon. U heeft daarbij gekozen voor het onderdeel: Halve marathon

Na het lopen van de Dam tot Dam wilde ik meer. Die 16kilometer gingen zo makkelijk dat ik fluitend over de finish kwam, maar om een maand daarna gelijk een halve marathon te lopen is dan natuurlijk wel heel erg snel. Ik had me zelf dan ook niet ingeschreven maar mijn ouwe man had dat gedaan. En enkele minuten na het ontvangen de officiële inschrijving kreeg ik nog een telefoontje: Rolf, we gaan samen de halve marathon lopen.

Nu is de halve Marathon maar 6 kilometer meer dan de Dam tot Dam loop maar het klinkt gelijk zover. De magische marathon zit in de naam en dat maakt hem gelijk spannender, verder en heroïschier.

Nu klinkt met je vader zo een afstand lopen een makkie. Immers moet iemand van 25 zijn vader er uit kunnen lopen. Nou... niet als je vader triathlons doet.

Samen met Martine en mijn vader naar Amsterdam. Eerst kijken naar de finish van de hele marathon en na een uurtje wachten mochten we samen met enkele duizenden andere gekken, waarbij de meerderheid uit het buitenland kwam, beginnen aan de tocht over ruim 21kilometer.

Het lopen op zich ging lekker. De streeftijd was 2 uur en 6 minuten. Dat zou betekenen welke kilometer in 6 minuten en dat is dus precies 10km/h. Maar stiekem in het achterhoofd hoop je toch binnen de 2 uur te finishen. Dat klinkt immers zo mooi.

Het begint leuk door (Oud-)Zuid te lopen maar al snel loop je over industrieterrein en dan loop je toch bijna 10 kilometer op saai terrein. Er staan trouwens bijna geen mensen aan de kant, alleen mensen die naar de overkant van het parcours willen en die zijn over het algemeen niet echt blij met de marathon. Zeker geen Dam tot Dam-sfeer. Na 16 kilometer, die ik overgens sneller doorkwam dan mijn eindtijd van de Dam tot Dam, wordt het parcours weer mooier en na 17 kilomter ga je zelfs het vondelpark door. Dat is natuurlijk een leuk stuk parcours, ware het niet dat het na 17 kilometer was en ik dat vondelpark alleen maar erg lang vond. De laatste 4 kilometer waren hels maar door de pijn heen lopend en er doorheengeluld door mijn vader kwamen we na 2 uur 1 minuutje en nog wat secondes over de finish in het Olympisch station. Ruim binnen de 2.06 en ondanks het 5 kilometer meer was dan de Dam tot Dam lag mijn gemiddelde snelheid hoger. Op naar de volgende halve marathon om het onder die 2 uur te krijgen!

De bokken van de schapen scheiden

Twee keer per jaar zijn de wegen in de Zaanstreek onveilig door de Bokketocht. In zowel mei als in oktober wordt bokbier gedronken in 7 verschillende kroegen waar steeds een spannende fietsrit tussen zit.

Het is ondertussen al de 23ste editie en stinkend druk. Het begon ooit met handvol bierliefhebbers maar het is ondertussen steeds meer een lallende kermissfeer. Toch trap ik er elk jaar weer in en is het stiekem toch leuk. Maar volgens mij is veel leuk na enkele bokbiertjes.

Het is dan ook geen straf om lekker biertjes te moeten drinken in het zonnetje op zondagmiddag.

Pantherland in de Kade

De eerste keer na de zomer, en de tweede keer voor mij, kon ik met Pantherland (Pandaland voor intimi) rocken. In het immerbekende Kade in Zaandam (voor hoelang nog?). Ik weet niet eens de hoeveelste keer het is dat ik daar speel, met 16 Stitches en met Pane hebben we daar meerdere keren gespeeld. En nu dus met Pantherland.

Met 3 bandjes in de kleine zaal en Pantherland als tweede. Als tweede spelen is het meest relax omdat tijdens de eerste band de notoire laatkomers pas binnendruppelen en bij de laatste band er laatste treinen gehaald moeten worden.

Als eerste speelde Fearless Skies uit Krommenie. Pas het 5e optreden voor deze band die nog wat strakheid en een scherp randje missen. Een beetje zoetige poppunk in de stijl van Taking back Sunday en The Used.

Vervolgens mochten wij...

... natuurlijk niets dan goeds :)
Nou ja na een rommelig begin en wat ruzie met het geluid hebben we lekker gerockt. Vooral de nieuwste nummers kwamen er lekker uit. Tijd voor veel meer shows.

Als afsluiter de Hoofddorpers van For Japan. Ondanks een dubieuze Japanse oorlogsvlag als logo is het een prima bandje. Strakke punkrock zoals Rise Against en Strike Anywhere, At the drive-in kapsels en ondanks de mooie versterkers ook wat geluidsproblemen.

Biffy

Gisteren een optreden dat niet onder de punk of hardcorenoemer valt maar gekeken naar het powerpop (om er maar een label aan te geven) van het Schotse trio Biffy Clyro. Een band met een rare band naam maar geniale band.

Ik heb ze al heel wat jaren geleden 'ontdekt' op een festival ergens in Essex in Engeland toen ik met een project zelf aan het optreden was in Engeland. Nu zijn ze al een paar keer langgeweest in Nederland en hebben o.a. Paradiso en Lowlands plat gespeeld.

Ook dit keer was het geniaal. Uberstrak (maar wat wil je ook als de ritmesectie een tweeling is), ze kunnen alle drie goed zingen, mooie onlogische sprongen maken in hun muziek en wat een geluid komt er van het podium af van, je gelooft niet dat je maar naar 3 man luisterd. Het was misschien wel wat hard want het geluid is nu ruim 15uur later nog steeds alsof ik onder een kaasstolp leef.

Het enige wat is me na deze avond afvraag is uit welke donkere holen en gaten de Melkweg altijd het voorprogramma haalt. Daar was niet door heen te komen.

Eindelijk een man

Eindelijk is het zover. Rolf is een man geworden.
Hij heeft eindelijk zelf een boormachine.
Uiteraard een essentieel onderdeel van het man-zijn

Muzikanten dansen niet.

Een optreden in de Melkweg wat niet - toen weer wel - maar uiteindelijk toch niet gratis was voor Jaarleden. Die 12 euro is Coheed and Cambria best waard, als je dat ook betaald.


In een best volle oude zaal van de Melkweg begon Note to Amy als voorprogramma. De band met ex-Stunion P'er Henkie waar ik al veel goede verhalen van gehoord had. De bandleden van Note to Amy zie ik ongeveer bij elke show als ik ook in de Melkweg ben, dus muzieksmaaktechnisch zit het goed dacht ik. Een goede strakke show van een half uurtje maar echt overtuigen deden ze niet. Nu werkte het geluid ook niet mee want veel gitaar was er niet te horen waar ik stond. Achteraf nog maar even geluisterd op hun myspace-site hoe het echt had moeten klinken. Dat was een stuk beter en zo klonk het helaas niet. Het blijft wel erg braaf, weinig scherpe randjes en een zanger die goed kan zingen maar ook erg braaf blijft zingen.



Benieuws naar Coheed en zeker nu met de nieuwe drummer die komt van de on(na)volgbare Dillinger Escape Plan. De eerste keer als je Coheed hoort twijfel je of het een man of een vrouw is die zingt, maar als het een man is moet het zeker een klein iel mannetje zijn. Dat is dus fout. Een grote vent met het kapsel waar cousing It jaloers op zou zijn.

Het buikte, meezingbaar, soms weer rustig, solo's en de meest bekende nummers. Een vetoptreden met als slagroom op de taart een toegift met een jam-achtige sessie waar menig muzikant in de zaal met de onderkaak op de knieën stond. Zelfs een drumsolo van ruim 5 minuten die niet verveelde, waar ik normaal - en dat als drummer- dat maar vervelend vind.

Avondje Stubnitz

Een paar maanden per jaar is Amsterdam een podium rijker waar veel feestjes in de techno en elctrosfeer zitten spelen er ook vaak leuke bandjes. Het podium moet Amsterdam delen met andere grote havensteden in Europa want het namelijk een boot: de Stubnitz. Een groot voormalig Oost-Duitse vissersboot. Binnen is een door alle rare gangetjes, trappetjes, het podium met het vissersnet, het gedimde gekleurde licht een bijzondere undergroundsfeer.


De boot komt al enkele jaren in Amsterdam maar vorig jaar was mijn Stubnitz- ontmaagding en heb ik onder andere een geniale Russische groep met 12 man op het podium. Helaas was het dit keer was het iets minder muzikaal hoogstaand met twee Crust bandjes. Paviljonul32 uit Timisoara (dat is Roemenië) en Krush uit Amsterdam. Beide niet echt mijn kopje thee maar prima vermaakt.

Het maakt toch niet heel veel uit wat er is, vermaakt me toch wel op de Stubnitz, bovendien hebben ze lekker bier uit Duitsland. Een verademing tussen alle Heineken-tenten in Amsterdam.