Edinburgh

We zijn in Edinburgh

We groeten u

Ziet er leuk uit

Jammer dat al mijn Rabobankpasjes beblokkeerd zijn...

Nu aan de koffie

Weekendje weg in eigen stad

Soms heb je mazzel dat je met je werk, of in dit geval het werk van je vriendin, een weekendje weg mag. Gewoon zonder werkgedoe, maar gewoon gezellig met alles collega's eventjes weg. Teambuilding ofzo. Allemaal leuk een aardig maar dan is het toch een beetje jammer als het weekendje weg in Amsterdam is. Gewoon om de hoek. Maar echt klagen doe ik niet hoor. Want hoe vaak slaap je nu in een luxe 5 sterren hostel met dito restaurant! Hoewel het toch wel een klein beetje jammer is dat de Kerstentuin voor vegetariërs niets beter heeft dan... hutspot.

Know your world

Speel dit spel!

Hoe goed ken je de wereld nou werkelijk? Ik ben een hopeloze kaart-nerd en dit spelletje is dan erg verslavend. Je moet in 12 levels verschillende steden en plaatsen op de wereld kunnen aanwijzen. Je krijgt punten voor het aantal kilometer en het aantal seconde dat je er over doet om te bedenken waar het ook-al-weer allemaal ligt.

Nu begint het natuurlijk makkelijk met de Barcelona, Londen, New York, Kaapstap en Sydney. Maar langzaam krijg je steden in Uruaguay, Zambia en Tadjikstan. En de laatste levels alleen nog maar rare exotische eilanden die te klein zijn voor de wereldkaart maar die je ergens in een van de wereldoceanen moet gokken.

De lastigste landen zijn natuurlijk grote landen als China, Rusland Brazili=, Canada en Australië. Want landen goed gokken lukt nog wel maar als je in Rusland aan de verkeerde kant zit, zit je er toch zomaar 10.000km naast. Of gemenigheden als een plek in Noorwegen en dan braaf op Noorwegen klikken en dan blijkt het een klein eiland bij de Zuidpool te zijn dat Noors territorium is.

Ik heb level 12 uitgespeeld met een eindscore van 565059. Beat it!
En nog een tip... speel dit spel niet 's nachts met meerdere mensen als er mensen willen slapen want die worden gek van schreeuwpartijen als:
Meer naar het Noorden!
Bij Madagagcar!
Nee lul, dat is Frans Guyana
Enz.

Succes!

Pantherland in de Bukbuk en de Kade

We zijn weer 2 shows verder met Pantherland. Vorige week speelde we in de BukBuk te Heiloo samen met de Apers. Een volledige zieke ritmesectie en een zaal dat elke klap op de snare 9x weerkaatste mocht de pret zeker niet drukken. Een prima avondje en hoewel niet zo heel druk prima gespeeld. Na ons de Apers en hoewel het supertoffe gasten zijn verveel ik me na een nummer of 5 toch echt.

Afgelopen vrijdag weer in de Kade. Nu met 21 Gun Salute. Een incestbandje van Pantherland want Jelle en Tijmen spelen daar ook in. Hun eerste show en dat was honderd keer beter dan verwacht en Jelle als zanger is goed te doen!

Na 21 Gun Salute speelde Apart. Erg grappig maar gelukkig nemen ze zichzelf ook niet serieus.

Pantherland als laatste. Proberen supersnel om te bouwen zodat we niet in de knel kwamen met mensen die naar laatste trein moesten. Nieuwe nummer eindelijk gespeeld en gelijk maar mee begonnen alleen waar was ons intromuziekje nou? Overige nummers gingen prima en het geluid was zelfs goed te doen naar Kade-begrippen.

Alias

Terwijl ik een weekje heel zielig lag te wezen met een flinke griep onder de leden heb ik wel de laatste serie van Alias kunnen kijken. Ik heb een paar jaar geleden enkele afleveringen gezien en daarna is het nooit op de Nederlandse TV geweest. Veronica is er een paar jaar geleden wel mee begonnen maar terwijl het een lopend verhaal is, werden de afleveringen op TV compleet random uitgezonden.

Maar op Marktplaats werd opeens alle 5 de seizoenen aangeboden en een paar tientjes verder had ik 27 dvd's met Alias. Rond de zomer ben ik begonnen met kijken en nu een paar maanden verder heb ik alle 105 afleveringen gezien; dat is in totaal 70 uur aan de buis gekluisterd gezeten. Ik snap niet dat het niet een grote serie is Nederland is geworden want ik vond het geniaal. Ondertussen zwerven de DVD-boxen ook bij mijn vrienden en wordt iedereen langzaam verslaafd.

De serie draait rond Sydney (gespeeld door Jennifer Garner) dat bij de geheime dienst werk. Dus er is veel actie te zien rond geheime missies. Dat is het actiegedeelte en eigenlijk het meest voorspelbare en saaie gedeelte van de serie. Het is vooral interesant door de verschillende lagen. Zo zijn er ingewikkelde familie-en vriendenbanden met veel verraad, veel complottheorieën en dubieuze overheden. Maar daardoorheen loopt nog een lijn en dat is die van Rambaldi. Een soort Leonardo da Vinci achtig type uit de 15e eeuw die allemaal voorspellingen hebben gedaan die nu allemaal uitkomen en uitvindingen die steeds terugkomen en er soms een X-files achtige vaagheid aan de serie geven.

Leen, koop of download het. Geniale serie dus, maar kijk misschien niet te veel achter elkaar want je begint helemaal te denken in complottheorieën en geheime missies. Nu moet ik een nieuwe verslaving zoeken...

Mexico, Mexi-iiiiiiiico

Nadat de woonkamer in Latijnsamerikaanse sferen is gekleurd was het idee voor een Mexicaans etentje snel geboren. Nadat er wat vrienden waren opgetrommeld en wat heen en weer geplan scheen er afgelopen zaterdag in het (k)oude Koog aan de Zaan een Mexicaans zonnetje.

We begonnen met een nachos uit de oven en ja, voor de cuisinepuristen onder u, dat is inderdaad een tex-mex gerecht in plaats van een Mexicaans gerecht maar lekker is het wel. Vervolgens een gevulde advocado met een verse salsa. Om echt in de Mexicaanse sferen te komen had Martine een 'Sopa de papas con cile verde y queso' gemaakt, ofwel een soep die verdomd lekker was. Als hoofdgerecht Enchilada's gevuld met pittige spinazie en toe ooknog een chocoladetaart met bitterkoekjes vulling en vanilleijs.

Uiteraard moest het een en ander worden gecombineerd met cocktails. Zo zijn er frozen margarita's met echt limoensap en een minder gewaardeerd zoutrandje, tequila sunrises, tequila slammers, Mexicaanse koffie met kalhua en tequila en later op de avond duistere cocktails als 'death in the afternoon' met champagne en pastis.

Helaas heb ik iets te veel van die Mexicaanse tripje genoten want nu zit ik de hele week al verdome beroerd thuis :'-(

Schotlandvoorpret: Hogmanay

Dit jaar vieren we oud en nieuw niet in Nederland. Twee jaar geleden heb ik in Krakow al eens mochten ontdekken hoe het is om in het buitenland dit feest mee te maken en na weer een jaartje het in Nederland gevierd te hebben vond ik het weer eens tijd om naar het buitenland te gaan. Of om eerlijk te zijn: Martine kwam met het idee om tijdens de feestdagen er van tussen te gaan naar bijvoorbeeld Parijs. Dan komt natuurlijk de vraag waar we naar toe gaan? Na wat speurwerk ontdekt dat de feesten in New York, Reykjavik en Edinburgh de beste zijn tijdens oud en nieuw. Aangezien de eerste twee steden vooral financieel afvallen is het dus Edinburgh geworden.

Tijdens oud en nieuw verandert de stad in een festival van enkele dagen. Het begint al op de 29ste waar een grote fakkeloptocht plaats vind. Dit schijnt een rivier van vuur door de stad te worden, ondersteund door doedelzakken en slagwerk op naar een slot met veel vuur en vuurwerk. Altijd goed natuurlijk.
De 30ste gaat het festival verder onder de toepasselijke naam 'a night before'. Dit wordt een soort Schots Carnaval in het midden van de stad. Dit jaar helemaal in het teken van tradionele Schotse muziek en dans.
Het grootste feest is natuurlijk op de 31ste. Ten eerste is de hele stad één groot feest waar enkele honderduizenden mensen uit de hele wereld op af komen. Op het straatfeest zullen verschillende podia zijn met muziek zijn en om 12uur zou het vuurwerk heftig moeten wezen.
Daarnaast is er nog een 'concert in the gardens'. Daar spelen bands als Kasabian en Idlewild. Kasabian ken ik niet zo goed maar het nieuwe jaar inluiden met Idlewild wordt ik behoorlijk blij van!
Op 1 januari zijn er ook nog activiteiten maar we moeten maar even kijken of we daar nog in staat zijn.

Scheveningen

En soms is Nederland toch écht heel mooi!

Pantherland

Optreden op een woensdagavond! Dit keer in home of the Blues Maloe Melo. Altijd een plek waar het fijn is om te spelen, goed ontvangen wordt en prima bier van de tap. Van binnen zit het vol met blues-prullaria en fotos van menig bluesheld die hier allemaal op het podium hebben gestaan. Wij mochten de avond openen en als het optreden in de Kade retestrak en snoeihard genoemd werd, dan verdient dit optreden een lofspraak vol superlatieven. Voor mijn gevoel het beste show van ons tot nu toe.

We wisten maar 2 dagen van te voren dat we moesten spelen, en na een last-minute spam iedereen die we kennen was er zowaar op deze woensdagavond een flinke groepen komen opdraven om onze herrie aan te horen; super!

Na ons nog een uurtje post-punk van Trip. Mijn aandachtsboog had er vandaag wat moeite mee. Ze hebben binnenkort banduitvergroting. Als die nieuwe toetsenist net zo goed is als de bassist dat komt het helemaal goed met Trip.

Kortom een prima woensdagavond! En nu is het tijd voor nog meer shows; en die komen er ook aan! Amsterdam, Zaandam Hoorn, Eindhoven, Radioshow zit er allemaal aan te komen!

Sinds 1,5 jaar woon ik in de voormalige directeurswoning van de Honigfabriek. Het is al zo een 12 jaar gekraakt en stel alsjeblieft geen domme vragen of er wel water, gas en electriciteit is. Met 7 mensen en theatrale fanfarepunkers de Kift zitten we in deze grote woning en zorgen wij voor dit mooie pand. Zonder ons was het waarschijnlijk ondertussen al ingestort of kapot gemaakt door vandalisme. Kortom een mooi compromis: wij zorgen voor het pand en maken er gebruik van.

Ruim een jaar geleden werd mijn woning uitgebreid met een grote ruime woonkamer. Nu na een jaar werd het tijd om deze eens grondig aan te pakken en er een mooie warme kamer van te maken Het is een mooie kamer die bijna 3,5 meter hoog is, met een 150 jaar oude houten vloer en 4 grote hoge ramen.

Zo zag het tot afgelopen weekend eruit:

Dus tijd voor actie! 4 dagen gronden, verfen en nogmaals verfen. Want een grote kamer van bijna 3,5 meter heb je niet zomaar geverfd. Bovendien moest bijna alles in 2 lagen en sommige stukken eerst gegrond worden. Kortom de Gamma had een goede aan ons.

En na het verfen lagen er nog duizend klusjes op ons te wachten. Lampen ophangen, geluid installeren, gaskachel aansluiten en dat soort narrigheid. Helaas is het nog niet helemaal klaar maar dat komt de aankomende dagen (weken?) wel weer.

Nu vooral genieten van de vernieuwde kamer!

Verheug u, wij hebben gewonnen (voor de helft)

En opeens krijg je een mailtje:
Hartelijk dank voor uw inschrijving voor de 32e ING Amsterdam Marathon. U heeft daarbij gekozen voor het onderdeel: Halve marathon

Na het lopen van de Dam tot Dam wilde ik meer. Die 16kilometer gingen zo makkelijk dat ik fluitend over de finish kwam, maar om een maand daarna gelijk een halve marathon te lopen is dan natuurlijk wel heel erg snel. Ik had me zelf dan ook niet ingeschreven maar mijn ouwe man had dat gedaan. En enkele minuten na het ontvangen de officiële inschrijving kreeg ik nog een telefoontje: Rolf, we gaan samen de halve marathon lopen.

Nu is de halve Marathon maar 6 kilometer meer dan de Dam tot Dam loop maar het klinkt gelijk zover. De magische marathon zit in de naam en dat maakt hem gelijk spannender, verder en heroïschier.

Nu klinkt met je vader zo een afstand lopen een makkie. Immers moet iemand van 25 zijn vader er uit kunnen lopen. Nou... niet als je vader triathlons doet.

Samen met Martine en mijn vader naar Amsterdam. Eerst kijken naar de finish van de hele marathon en na een uurtje wachten mochten we samen met enkele duizenden andere gekken, waarbij de meerderheid uit het buitenland kwam, beginnen aan de tocht over ruim 21kilometer.

Het lopen op zich ging lekker. De streeftijd was 2 uur en 6 minuten. Dat zou betekenen welke kilometer in 6 minuten en dat is dus precies 10km/h. Maar stiekem in het achterhoofd hoop je toch binnen de 2 uur te finishen. Dat klinkt immers zo mooi.

Het begint leuk door (Oud-)Zuid te lopen maar al snel loop je over industrieterrein en dan loop je toch bijna 10 kilometer op saai terrein. Er staan trouwens bijna geen mensen aan de kant, alleen mensen die naar de overkant van het parcours willen en die zijn over het algemeen niet echt blij met de marathon. Zeker geen Dam tot Dam-sfeer. Na 16 kilometer, die ik overgens sneller doorkwam dan mijn eindtijd van de Dam tot Dam, wordt het parcours weer mooier en na 17 kilomter ga je zelfs het vondelpark door. Dat is natuurlijk een leuk stuk parcours, ware het niet dat het na 17 kilometer was en ik dat vondelpark alleen maar erg lang vond. De laatste 4 kilometer waren hels maar door de pijn heen lopend en er doorheengeluld door mijn vader kwamen we na 2 uur 1 minuutje en nog wat secondes over de finish in het Olympisch station. Ruim binnen de 2.06 en ondanks het 5 kilometer meer was dan de Dam tot Dam lag mijn gemiddelde snelheid hoger. Op naar de volgende halve marathon om het onder die 2 uur te krijgen!

De bokken van de schapen scheiden

Twee keer per jaar zijn de wegen in de Zaanstreek onveilig door de Bokketocht. In zowel mei als in oktober wordt bokbier gedronken in 7 verschillende kroegen waar steeds een spannende fietsrit tussen zit.

Het is ondertussen al de 23ste editie en stinkend druk. Het begon ooit met handvol bierliefhebbers maar het is ondertussen steeds meer een lallende kermissfeer. Toch trap ik er elk jaar weer in en is het stiekem toch leuk. Maar volgens mij is veel leuk na enkele bokbiertjes.

Het is dan ook geen straf om lekker biertjes te moeten drinken in het zonnetje op zondagmiddag.

Pantherland in de Kade

De eerste keer na de zomer, en de tweede keer voor mij, kon ik met Pantherland (Pandaland voor intimi) rocken. In het immerbekende Kade in Zaandam (voor hoelang nog?). Ik weet niet eens de hoeveelste keer het is dat ik daar speel, met 16 Stitches en met Pane hebben we daar meerdere keren gespeeld. En nu dus met Pantherland.

Met 3 bandjes in de kleine zaal en Pantherland als tweede. Als tweede spelen is het meest relax omdat tijdens de eerste band de notoire laatkomers pas binnendruppelen en bij de laatste band er laatste treinen gehaald moeten worden.

Als eerste speelde Fearless Skies uit Krommenie. Pas het 5e optreden voor deze band die nog wat strakheid en een scherp randje missen. Een beetje zoetige poppunk in de stijl van Taking back Sunday en The Used.

Vervolgens mochten wij...

... natuurlijk niets dan goeds :)
Nou ja na een rommelig begin en wat ruzie met het geluid hebben we lekker gerockt. Vooral de nieuwste nummers kwamen er lekker uit. Tijd voor veel meer shows.

Als afsluiter de Hoofddorpers van For Japan. Ondanks een dubieuze Japanse oorlogsvlag als logo is het een prima bandje. Strakke punkrock zoals Rise Against en Strike Anywhere, At the drive-in kapsels en ondanks de mooie versterkers ook wat geluidsproblemen.

Biffy

Gisteren een optreden dat niet onder de punk of hardcorenoemer valt maar gekeken naar het powerpop (om er maar een label aan te geven) van het Schotse trio Biffy Clyro. Een band met een rare band naam maar geniale band.

Ik heb ze al heel wat jaren geleden 'ontdekt' op een festival ergens in Essex in Engeland toen ik met een project zelf aan het optreden was in Engeland. Nu zijn ze al een paar keer langgeweest in Nederland en hebben o.a. Paradiso en Lowlands plat gespeeld.

Ook dit keer was het geniaal. Uberstrak (maar wat wil je ook als de ritmesectie een tweeling is), ze kunnen alle drie goed zingen, mooie onlogische sprongen maken in hun muziek en wat een geluid komt er van het podium af van, je gelooft niet dat je maar naar 3 man luisterd. Het was misschien wel wat hard want het geluid is nu ruim 15uur later nog steeds alsof ik onder een kaasstolp leef.

Het enige wat is me na deze avond afvraag is uit welke donkere holen en gaten de Melkweg altijd het voorprogramma haalt. Daar was niet door heen te komen.

Eindelijk een man

Eindelijk is het zover. Rolf is een man geworden.
Hij heeft eindelijk zelf een boormachine.
Uiteraard een essentieel onderdeel van het man-zijn

Muzikanten dansen niet.

Een optreden in de Melkweg wat niet - toen weer wel - maar uiteindelijk toch niet gratis was voor Jaarleden. Die 12 euro is Coheed and Cambria best waard, als je dat ook betaald.


In een best volle oude zaal van de Melkweg begon Note to Amy als voorprogramma. De band met ex-Stunion P'er Henkie waar ik al veel goede verhalen van gehoord had. De bandleden van Note to Amy zie ik ongeveer bij elke show als ik ook in de Melkweg ben, dus muzieksmaaktechnisch zit het goed dacht ik. Een goede strakke show van een half uurtje maar echt overtuigen deden ze niet. Nu werkte het geluid ook niet mee want veel gitaar was er niet te horen waar ik stond. Achteraf nog maar even geluisterd op hun myspace-site hoe het echt had moeten klinken. Dat was een stuk beter en zo klonk het helaas niet. Het blijft wel erg braaf, weinig scherpe randjes en een zanger die goed kan zingen maar ook erg braaf blijft zingen.



Benieuws naar Coheed en zeker nu met de nieuwe drummer die komt van de on(na)volgbare Dillinger Escape Plan. De eerste keer als je Coheed hoort twijfel je of het een man of een vrouw is die zingt, maar als het een man is moet het zeker een klein iel mannetje zijn. Dat is dus fout. Een grote vent met het kapsel waar cousing It jaloers op zou zijn.

Het buikte, meezingbaar, soms weer rustig, solo's en de meest bekende nummers. Een vetoptreden met als slagroom op de taart een toegift met een jam-achtige sessie waar menig muzikant in de zaal met de onderkaak op de knieën stond. Zelfs een drumsolo van ruim 5 minuten die niet verveelde, waar ik normaal - en dat als drummer- dat maar vervelend vind.

Avondje Stubnitz

Een paar maanden per jaar is Amsterdam een podium rijker waar veel feestjes in de techno en elctrosfeer zitten spelen er ook vaak leuke bandjes. Het podium moet Amsterdam delen met andere grote havensteden in Europa want het namelijk een boot: de Stubnitz. Een groot voormalig Oost-Duitse vissersboot. Binnen is een door alle rare gangetjes, trappetjes, het podium met het vissersnet, het gedimde gekleurde licht een bijzondere undergroundsfeer.


De boot komt al enkele jaren in Amsterdam maar vorig jaar was mijn Stubnitz- ontmaagding en heb ik onder andere een geniale Russische groep met 12 man op het podium. Helaas was het dit keer was het iets minder muzikaal hoogstaand met twee Crust bandjes. Paviljonul32 uit Timisoara (dat is Roemenië) en Krush uit Amsterdam. Beide niet echt mijn kopje thee maar prima vermaakt.

Het maakt toch niet heel veel uit wat er is, vermaakt me toch wel op de Stubnitz, bovendien hebben ze lekker bier uit Duitsland. Een verademing tussen alle Heineken-tenten in Amsterdam.

Dam tot Damn

Waarom zou je ruim 16kilometer willen rennen in warm weer met nog 50.000 gekken? Tja dat is een goede vraag. Na bijna 25 jaar deze genetische onvermijdelijkheid te hebben onderdrukt (vader, moeder, iedereen loopt) vond ik mij oktober vorig jaar, net terugkerend van het Oktoberfest, opeens rennend op de weg. De eerste keren was ik al kapot met mijn eigen huis nog in zicht maar langzaam aan ging het steeds beter. Eerst 4 kilometer, langzaam naar 10kilometer en nu, nu was ik klaar voor de Dam tot Dam loop. 10 Engelse mijlen, ofwel 16,1 kilometer.

Ik had voor de zomer het plan om het binnen 1uur en 20 minuten te lopen. Dat is dus ongeveer 12 kilometer per uur. Dat lag eigenlijk ook wel op schema totdat ik besloot 4 weken in augustus op vakantie te gaan en niet te trainen en dan vervolgens 2 weken na de vakantie goed ziek te zijn met hoge koorts. Dat is allemaal niet erg handig voor de conditie. Dus nog paar keer getraint en vorige week zondag de laatste test of ik het aankon of niet.

Met een beetje knikkende knieën en geëscorteerd door Martine stond ik te wachten in mijn startvak. Ik startte nog bij de eerste 10.000, waardoor ik om half 12 werd weggeschoten. Vooral rustig beginnen was het devies. Door de IJ-tunnel, langs smalle dijkjes, lieve mensen met water en fruit, mensen die hel-e-maal kapot gingen kwam ik langzaam maar zeker richting Zaandam. na ongeveer 5 kilometer vond ik wat mensen die wel een lekker tempo liepen en daar meegelopen tot aan kilometer 11 waarna ik versnelde want ik bleek toch wat te langzaam te gaan naar eigen smaak. Ik dat dus een mooi oplopend schema en na 1 uur en 35 minuten liep ik over de finish.

Na de finish opgevangen door Martine, Frank en Tari. Ik was eigenlijk nog zo fris als een hoentje en was al bijna tegen de richting in nog een keer het parcours gaan lopen. Voor de eerste keer ben ik wel tevreden maar volgend jaar moet het echt binnen die 1uur en 20 minuten, dat is een minuut per kilometer sneller.

Tijd 1:35:35
Snelheid 10,102 km/uur

Tussentijden (verschil)
3 kilometer 18:44
5 kilometer 30:31 (30:31)
7,5 kilometer 45:08
10 kilometer 1:00:10 (29:39)
12,5 kilometer 1:15:21
15 kilometer 1:29:41 (29:31)

Terugblik

Na een maand nog een kleine terugblik. Om te beginnen met een kleine kaart van de tocht die we hebben afgelegd. Geleend van Traveller's point. Een mooi, maar onlogische rondje.


Absolute hoogtepunten zijn het duiken in Vela Luka en de wandeltocht in het Durmitor, hoewel de ene eigenlijk een letterlijk dieptepunt en de andere een zeer letterlijk hoogtepunt is. Ook zeer indrukwekkend was het nog steeds kapotgeschoten Mostar. Ruim 10 jaar na de laatste oorlog lijkt het nog steeds alsof de oorlog daar gisteren is afgelopen. Ik heb iemand horen zeggen dat eerste de kogelgaten gedicht moeten worden voordat men 'verder' kan. Dat is in Sarajevo wel het geval maar in Mostar nog zeker niet. Kosovo is min of meer nog steeds in oorlog en daarom indrukwekkend hoewel Pristina opzich niet heel boeiend is.

Stadtechnisch was Sarajevo het absolute hoogtepunt en waarschijnlijk is Dubrovnik ook geweldig, waare het niet dat er ongeveer 5 toeristen per m2 waren. Belgrado viel een beetje tegen en Zagreb heeft een hoog mwah-gehalte.

Op naar de volgende trip!

Alsnog: De laatste week

We zijn alweer een 2 weekje thuis maar we willen jullie de spannende verhalen van onze laatste week niet onthouden. We waren dus gestrand in Ulcinj en het Albanië-plan opgegeven omdat we niet genoeg tijd hadden. Ulcinj hadden we duidelijk genoeg van, dat was zo gezegd 'not our cup of tea'. We moesten richting Skopje vanwaar er zeker een trein richting Griekenland vertrok. Helaas was de direkte bus naar Skopje al vol maar er was nog wel plejek in de nachtbus naar Pristina, de hoofdstad van Kosovo. Een plek waar we volgens de website van buitenlandse zaken nog helemaal niet moeten willen komen, maar volgens ons reisboekje prima te doen. Toch vonden we het spannend.

We vertrokken in colonne met 5 bussen die allemaal naar Pristina gingen. Het was niet super druk in de bus dus we konden relax zitten ware het niet dat er een airco in de bus zat die de complete Rembrandt-toren zou kunnen koelen. Dus het was op z'n zachts gezegd nogal fris en bovendien niet echt fijn voor onze -toch al zieke- keeltjes. Na een rit van 12 uur kwamen we nog steeds midden in de nacht in Pristina aan. We zouden eigenlijk rond een uur of 7 aankomen, wat eigenlijk wel relax zou zijn want dan konden we relax ontbijten en naar een slaapplaats gaan zoeken.

Helaas was het nu nog donker en waren we op een verlaten busstation buiten de stad in een land dat officieel nog in oorlog is. Kortom we namen maar gelijk een taxi naar een guesthouse. Uiteraard hopeloos afgezet maar nog steeds lachwekkende prijzen. Overigens was het aantal plaatsen om te slapen niet zo heel erg groot. Naast wat dure hotels voor NAVO en andere overheidsmensen die hun bonnetje kunnen declareren, is er welgeteld één guesthouse. Gerund door een professor. Dit is de plaats waar ook de mensen van de NGO's en journalisten zitten. Een super mooi, schoon en relax guesthouse waar we 2 daagjes prima geslapen hebben.

Pristina is op zich niet echt een mooie stad, behalve wat moskeen, markten en badhuizen. Toch was het een bijzondere ervaring. Er reden meer UN-jeeps rond dan gewone auto's, overal militairen en op alle openbare gebouwen het volgende bord: 'No loaded weapons beyond this point'. Toch voelde we ons niet onveilig (dat zou ook kunnen omdat er helemaal geen Serven meer zijn in Pristina, die zijn allemaal gevlucht naar het Noorden waar het nog wel explosief is), de mensen waren heel aardig voor ons (van ober tot taxi-chauffeur) en we zijn blij dat we er zijn geweest.

Vanuit Pristina met een bus naar Skopje. De hoofdstad van Macedonië. In kosovo ook een opmerkelijk verkeersbord gezien. Een snelheidbord waarbij auto's maximaal 80 mogen, vrachtauto's maximaal 60 en... tanks maximaal 40.

In Skopje aangekomen hebben we treintickets gekocht naar Athene en diezelfde avond zouden we nog vertrekken zodat we nog een hele dag hadden om Skopje te bekijken. Het jammere was dat het ruim 40 graden was en per 100m lopen je zeker 2 liter zweet verloor. Ook Skopje werkte niet echt mee om er een superdag van te maken. Een leuke ottomaanse oude stad, maar lang niet zo mooi als Sarajevo en verder veel grijs en grauw. Alles is ook de jaren 70 gebouwd aangezien de hele stad in puin lag na een aardbeving. We hebben wat tijd doorgebracht aan de rivier op een terrasje met verse fruitsappen en daarna gegeten in een Indiaas restaurant die zodanig goed bekend staat dat mensen uit de buurlanden hier speciaal uren voor in de auto zitten. En inderdaad... het was niet te versmaden.

We moesten ons haasten voor de trein dus scheuren door de stad in een oude taxi. Achteraf was haasten niet echt nodig aangezien de trein besloot 3 uur vertraging te hebben. Toen de trein er eenmaal was hebben we een prima ritje gemaakt. Door de vertraging miste we alle mogelijk aansluiting naar Athene en moesten we nachtje in Thessaloniki blijven. De volgende dag vertrokken we gewapend met een frappe en fetabroodjes in de trein naar Athene. Helaas was die helemaal volgeboekt dus zaten ongeveer de halve rit het bagagerek.

In Athene moesten we even wennen aan de 'Westerse'-prijzen en bovendien aan de grote stromen toeristen. De meeste hostels zaten vol en na lang zoeken en bellen hadden we wat gevonden. Gelukkig met Airco want dat was zeker nodig. Het waren nog enkele dagen die flink pijn deden in onze portemonnee want wat is Athene duur! Biertjes, ijsjes, cocktails en koffie is niet te betalen.

Uiteraard op de Olympus geweest en het archelogisch museum. Toen we een flinke tijd in het musuem hadden rondgelopen en weer de hitte inliepen kwamen er flinke vlokken as uit de lucht vallen. We hadden op de griekse tv wel iets gezien van bosbranden en inderdaad het was op alle zenders en ze maakte er flinke druk en paniekerig om, maarja... het zijn Grieken, dus we dachten dat er een klein brandje ergens was. Na wat navragen bleek de branden al op de rand van Athene te zitten en 5 kilometer van het centrum. Hoe verdacht is het overigens dat er eerst een grote brand is in Dubrovnik waar wij zaten en nu ook al in Athene. De weg naar het vliegveld was al afgesloten, het vliegveld waar wij de volgende dag het vliegtuig moesten nemen richting huis.

De volgende dag konden wij toch gewoon naar het vliegveld met de metro. We hadden het eigenlijk wel zien zitten om op kosten van de verzekering toch nog een paar daagjes daar te moeten blijven. De reisdag kwam eigenlijk ook niet zo goed uit want Rolf was net zo warm als die bosbranden. Een virusje te pakken en flinke koorts. Dus de meest ideale conditie om flink te reizen en ook nog om vanuit Keulen met treintjes naar huis te gaan. Na thuis komst toch nog 10 dagen kunnen uitzieken van deze fijne reis.

Van Vissersdorp tot Kermisstad

We zitten nu alweer 4 dagen in Ulcinj.
We zijn een beetje blijven hangen in deze plaats,
wat stiekem een enorme toeristische kermis-badplaats is en niet een rustiek vissersdorpje.
Best leuk en fijn zo'n airco in je hotelkamer, maar Rolf is inmiddels een dag flink ziek geweest en ik ben nu al 2 dagen verkouden en heb gisteren ziek in bed gelegen.

Dit heeft een beetje een gat geslagen in onze reisplanning en de logistieke voorzieningen in Albanie staan ook niet bepaald hoog aangeschreven. We willen graag het hele land zien en niet alleen Tirana. Hier is niet heel veel tijd meer voor en dus hebben we besloten om niet naar Albanie te gaan, althans niet deze vakantie. Inmiddels zijn de vakantieplannen voor volgende jaar al besproken en dan zal weer een poging ondernomen worden om dit land te bezoeken. Maar eerst gaan we nog naar Schotland en in het voorjaar duiken in Egypte. Druk zat dus.
Vanavond om 19 uur nemen we een nachtbus naar Prishtina in Kosovo, hier komen we morgenochtend om 6 uur aan.
En dan is de vakantie alweer bijna om, via Skopje naar Athene en dan met het vliegtuig weer naar huis. Maar nu eerst nog 4 dagen genieten.

Op de grens

We zitten nu in Ulcinj. Het Montegrijnse plaatsje dat het dichts bij de grens van Albanië ligt. We zijn hier 3 nachten en rusten een beetje uit op het strand en in ons hotelletje met airco (en dat is nodig!). Morgen proberen we naar Tirana te gaan, wat nog niet zal meevallen want er gaan geen treinen/bussen/boten de grens over. Dat wordt nog even puzzelen dus, vandaar nog even het internet op, om nog wat suggesties op te doen.

Na ons klimgeiten avontuur hebben we nog een dagje in Kotor verbleven. Een soort Dubrovnik 2, alleen werden we daar opgegeten door superkleine mugjes die supergrote bulten achter lieten en zijn we dus na 1 dag doorgereisd naar Ulcinj.

We zijn na ons Belgrado-avontuur met een boemeltje richting Montenegro vertrokken. Het jongste land ter wereld, maar een grenscontrole hebben we niet gezien. We hadden wat vage instructies hoe we in Zabljak moesten komen, wat de hoofdplaats is van het Durmitor-natuurgebied. Een berggebeid dat op de werelderfgoedlijst staat... en terecht! De trein stopte in Mojkovac, een peronloos stationnetje waar geen bus te bekennen was die ons de 40 kilometer verder zou brengen. Alleen een opdringerige oude man die geen woord niet-montegrijns sprak maar die ons wel wilde brengen voor 40 euro. Gelukkig vonden we nog iemand op het station, toevallig ook een Nederland, die naar Zabljak wilde en konden we de prijs mooi delen.
We zitten hier ook met deze Nederlander, Boudewijn genaamd, in een 6 persoons appartementje waar we met zijn drieën verblijven. De eerste dag hebben we rustig aan gedaan, informatie ingewonnen en de omgeving verkend. We hebben een rondje gelopen om een bergmeer en in dit water gesprongen.

Hierboven onze beklommen berg 'Memed nogwat'

Gisteren hadden we genoeg van het rustig aan doen en zijn we de bergen in gegaan. Gewapend met een mooie bergkaart en 3 liter water schoten we omhoog.


Eerst door een dicht naaldbos, door Lord of the Rings-achtige plaatjes begonnen we steeds hoger te komen. De vegetatie verdween langzaam om ons heen en de beklimming werd steeds stijler tot het punt dat we niet meer konden lopen maar echt moesten gaan klimmen.

Ongezekerd klommen we meters omhoog en volledig uitgeput bereikten we de top op 2200 meter. Dat was een klim van 800 meter!

Al genietend van het mooie uitzicht en verwonderd hoe klein dat bergmeer eigenlijk was waar we de dag ervoor om heen hadden gelopen begonnen we ons zorgen te maken over de terugweg. Want wie omhoog gaat..... De afdaling was een drama. Honderden meters stijl naar benenden over los liggend grind. Daarna nog uren over onmogelijke paden naar beneden klauteren.

Compleet gebroken maar voldaan kwamen we weer aan. Na een kort diner zijn we in een diepe slaap gekomen en proberen we vandaag onze spierpijn kwijt te raken. Morgen vertrekken we naar Kotor. Dat is een mooie kustplaats in het grootste Fjord van Zuid-Europa aan de kust van Montenegro. Daarna zullen we langzaam in Albanie afdalen richting Athene.