Poor man's Galapagos

Nadat we boos ons hostel in Guayaquil hadden verlaten zonder te betalen, sprongen we in een taxi en zijn richting het busstation gegaan. Hier zijn ongeveer 100 busmaatschappijen en wij vonden de busmaatschappij met de intelligente naam JipiJapi die ons naar Puerto Lopez kon brengen. Vier uur lang schudden en rijden in een slakkengang, maar uiteindelijk waren we er. We vonden een slaapplaats in een bamboo cabaña dichtbij het strand.

We hadden honger dus op zoek naar wat voedsel. Na een paar honderd meter stuitert Martine van een stoepje af, waardoor haar hele been een grote schaafwond werd. Ook kleurde haar heup mooi blauw. Dus eerst weer terug naar het hostel om uitgebreid onze EHBO-tas te gebruiken. Na voedselvergiftiging, diefstal van onze tas en nu dit weer blijkt Ecuador ons gewoon niet zo goed gezind.

Aangezien het heel erg laagseizoen was, bleek de 2e poging om wat te gaan eten ook nog niet zo makkelijk. Alle restaurants die onze reisgids aanraadde waren gesloten. Bij een oud vrouwtje, die speciaal voor mij iets vegetarisch wist te maken, hebben we toch nog kunnen eten.

De volgende dag was een hele rare dag. Het was de Tel-alle-Ecuadorianen-dag. Dit gebeurt één keer in de tien jaar en wij mochten dit eneverende evenement meemaken. Wat houdt het precies in? Iedereen moet thuis blijven (je kan een boete krijgen als je het huis uitgaat) en geen winkel, cafe of kantoor is open. Er rijden geen bussen en vanaf vrijdag tot en met zondag mag er geen alcohol geschonken of verkocht worden. Kortom het stadje was een spookstad en tot 6 uur was er helemaal niemand op straat. We hadden wel verwacht een eigenwijze motortaxi ons naar een mooi natuurgebied in de buurt zou kunnen brengen, maar helaas.Wij hebben die dag dan ook helemaal niets gedaan behalve af-en-toe een rondje lopen als het been van Martine te stijf werd.  In de avond vonden we toch weer een restaurantje dat open was en hebben we een tour geboekt voor de volgende dag. Ohja de spannende uitslag van de hoeveelheid Ecuadorianen volgt op 10 december. Blijft u aan de buis gekluisterd?

De trip die wij geboekt hadden was naar Isla de la Plata, ofwel naar ´poor mans Galapagos´. Een onderdeel van Parque Nacional Machalilla. Aangezien de trip die wij willen maken naar de Galpagos niet te betalen viel voor ons, was die een mager alternatief. Desalteniettemin (is dat één woord?) hadden wij er veel zin in. We moesten ons vroeg op het strand melden, zo vroeg dat net de vissers terugkwamen met hun vangst. Helaas zagen we net vissers een kleine tien hamerhaaien in hun jeep inladen. De eerste keer dat ik deze haaien zie en dan dood op het strand. Geen fijn begin van de dag.

Om naar Isla de Plata te komen hadden we eerst een boottocht van ongeveer 1,5 uur voor de boeg. Op het eiland begonnen we met een flinke wandeling. Drie uur lang en vooral veel verschillende vogels gezien, zoals de bluefooted booby en vele andere waarbij ik waarschijnlijk beter had moeten luisteren naar de gids. In andere maanden heb je hier ook veel albatrossen, zeeleeuwen en walvissen. Uiteraard hebben wij het walvissenseizoen gemist want dat is doorlopend thema in onze lange reis. Na onze mooie wandeling en een lunch hadden we nog tijd om te gaan snorkelen. Dit was echt heel erg mooi. Ik heb vriendjes gemaakt met schildpadden, grote scholen gekleurde vissen, roggen, trompetvissen en nog veel meer. Een leuke trip op onze laatste volle dag in Ecuador.