Gone Canada Gone

En dat was het dan opeens. De Olympische spelen, ons werk en dan ook gelijk maar Canada. We zijn alweer vertrokken uit Canada en op dit moment in de trein onderweg naar Seattle.

We hebben een ontzettende drukke, volle en leuke maand achter de rug. We moesten bijna elke dag werken. Hoewel werken? Het is het meest nutteloze, simpele en slaapverwekkende baantje dat ik ooit gehad heb. Toen ik 14 was heb ik een paar weken luxe-chocoladeletterdoosjes gevouwen. Ik dacht altijd dat het werk niet saaier kon. Nou wel dus. Maar we hadden zeker geen klagen. Wij waren verantwoordelijk om de security van de spelen in de juiste bussen te krijgen. Hiervoor zaten wij in een lobby van een hotel en stuurde ze de juiste bus in. We waren eigenlijk een heel duur bord. Heel veel bussen gingen er niet dus het was vooral wachten, maar er stond een mega groot tv-scherm in de lobby dus we hebben niets gemist van de sporten. Bovendien kregen we elke dag een luxe lunch met wraps, salades, snacks en drinken, we kregen een pas om 1,5 maand gratis van het ov gebruik te maken en we hebben een 'uniform' gekregen dat bestond uit een winterjas, goede regenbroek, muts, handschoenen en een kraag. Toch was het leukste van dit werk dat we zoveel mensen hebben ontmoet. Juist omdat we altijd in de lobby zaten leerden we iedereen kennen. Alle security vanuit alle verschillende staten van Canada, de buschauffeurs uit Arizona, Utah en British Columbia en onze collega's uit alle hoeken van de wereld.

Onze werktijd was van 6.30 uur (elke dag om 5.00 uur opstaan) tot 15.30 uur. Hierdoor konden we na ons werk nog veel meemaken van de spelen. Er was zoveel te doen in de stad met podia, alle verschillende huizen (GermanFanFest, Holland Heineken House, Russische huis enz.) en nog natuurlijk de sporten zelf. Wij hebben flink wat kunnen bezoeken en een fantastische dag gehad tijdens de 1.500m mannen met het goud voor Mark Tuitert. De medailles werden elke dag uitgereikt tijdens een medailleceremonie wat opgeleukt werd door muziek. Wij hebben hier het brons van Bob de Jong gezien met een optreden van Billy Talent. Het waren 18 dagen feesten, werken, sport kijken, bier drinken en vooral niet slapen. Half Canada had een Olympische kater na de sluitingsceremonie.

Toch was zeker niet alles perfect tijdens de spelen. Ik heb het dan nog niet eens over de dood van de Georgische Rodelaar (omdat er bezuinigt was op veiligheid en niet-canadezen tot een paar dagen voor de spelen niet op de baan mochten trainen), de sneeuwloze bergen, de 28.000 ge-annuleerde tickets ivm veiligheid, falende zambonis, het slechte ijs bij het shorktrack en kunstschaatsen, de uren wachten voor alle gratis attracties (tot 9 uur wachten voor de zipline!), het ongeluk tijdens het Alexisonfire-optreden of de vele andere voorbeelden waaruit blijkt dat waarschijnlijk het budget op was na het omkopen van de verschillende IOC-leden zodat er niet genoeg beschikbaar was om zaken goed te regelen (of Canadezen kunnen dingen niet regelen, of waarschijnlijk een combinatie daarvan). Maar zoals ik zei, dat zijn nog niet eens de dingen waar ik het over wilde hebben. Wij hebben nog nog nooit zo een groot daklozen en drugprobleem gezien in een stad en dan op een straat in het bijzonder. Op een stuk van West Hasting zitten honderden daklozen en drugverslaafden. Een paar dagen voor de spelen waren ze opeens allemaal 'verdwenen'. We hebben begrepen dat ze in een 'Olympisch dorp' (lees:kamp) buiten Vancouver zijn geplaats. Een dag na de spelen waren ze ook opeens weer allemaal terug. We hebben in Europa een paar decenia geleden ook geprobeerd om sociaal-ongewensten in een kamp te plaatsen maar terugkijkend was dat toch niet zo een heel groot succes. Ik vond het tamelijk bizar dat dit zo tamelijk geruisloos is gebeurd.

Ook waren deze Olympische spelen erg uniek: het waren de eerste lentespelen (met 15 graden op het terras zitten is toch geen winter?) maar deze spelen waren ook voor het eerst georganiseerd door en voor één land: Canada. Het grote doel van de spelen was om Canada trots te laten zijn op zijn eigen land en de onderlinge haat tussen de verschillende staten af te laten nemen. De mensen uit Brits Columbia vinden de mensen uit de noordelijke staten maar rare indianen, de middelste staten maar sukkelige boeren, Ontario steelt het geld en Quebec is helemaal geen Canada maar een stel nepfransen. De torch-relay was alleen door Canada en is voor het eerst niet door andere landen gegaan. In plaats van de wereld te verwelkomen in Vancouver was alles alleen maar Canada, Canada, Canada. Dat nationalisme hervinden is tijdens de spelen volgens mij wel gelukt, maar tot zo een punt dat dit nieuw hervonden nationalisme voor niet-Canadesen stront-irritant werd. Op de TV lieten ze alleen Canadeze sporters zien, er werd negatief gedaan over andere landen, op de straten werden andere niet-Canadezen volkliederen weggeBOEt en soms was er een erg naar sfeertje. Zo zijn wij al een keer voor een kroeg geweigerd omdat we niet Canadees waren en een keertje een kroeg uitgezet om volledig onbekende redenen (maar waarschijnlijk hetzelfde) en hebben we bij tijd en wijlen vervelende opmerkingen naar ons hoofd geslingerd gekregen op straat. Gefeliciteerd met al jullie goud maar als gastland en als organisatie was het bedroevend. Dit is overigens niet alleen mijn mening, dit is ook een beetje de strekking van veel stukken in de buitenlandse pers. Ik had Canadeze altijd wel hoog zitten, maar dat heeft een flinke deuk opgelopen tijdens de spelen.

Ondanks al deze op-en aanmerkingen waren de Olympische spelen voor ons toch een zeer leuke ervaring! Misschien gaan we nog wel een keertje werken voor de spelen. Gameday, waar wij voor werkten, heeft ook het logistieke contract binnen voor Londen!

Nu 10 dagen na de sluiting van de Olympische spelen zitten we dus in de trein naar Seattle. Niet alleen voor een tripje heen en weer maar we hebben onze spullen gepakt en hebben Canada verlaten. Tijdens ons oh-zo-drukke werk tijdens de spelen zijn we gaan zoeken voor een baantje als divemaster op de Dominicaanse Republiek. Nou die hebben wij gevonden en rond 1 april kunnen we aan de slag in Punta Cana om ook hier onze instructeursopleiding te doen zodat we alle cursussen van Open water tot Divemaster mogen geven. Heel veel details kan ik nog niet geven want dat weten we zelf ook nog niet. Het enige wat we wel weten is dat we over twee weken vliegen vanuit Los Angeles naar de Dominicaanse Republiek. Dat is een flinke wijziging in de plannen want het orginele plan was om nog een paar maanden in Canada te blijven werken en om ook nog in Canada te reizen. Doordat we nu eerder aan de slag gaan in de Dominicaanse hebben we nu nog een paar weken om te reizen en omdat we weer een belachelijke goedkope vlucht hebben vanuit LA (200$ pp inclusief) gaan we dus niet reizen in Canada maken we een trip langs de westkust van de VS richting Los Angeles en zullen een paar dagen in Seattle blijven, een dagje blijven in Portland en via San Fransisco verder afzakken naar LA. Hopelijk treffen we hier beter weer en bewaren we Canada voor een zomertrip als de walvissen er zijn, de beren uit hun winterslaap zijn, de wegen begaanbaar zijn, de zon in het noorden niet ondergaat en het lekker weer is. We hadden graag de Rockies willen zien maar dat kwam nu gewoon niet zo goed uit.

De dagen na de spelen waren we niet meer nodig op ons werk (maar kregen we wel betaald, yeah) en konden we ons voorbereiden op het vervolg van onze reis en nog wat zien van de omgeving van Vancouver. We hebben alvast wat winterkleding naar huis gestuurd en nog meer weggegooid, de laatste heppie B prik opgehaald, wat reisboeken aangeschaft en onze reis door de VS voorbereid. Eindelijk Avatar in 3D gezien en nog een dag moeten uitkateren na afscheidsfeest met alle collega's. Twee van onze collega's Rosalie (tevens onze Canadian Mommy) en Harvey hebben ons meegenomen op een roadtrip naar Whistler. Een fantastische trip naar dit bergdorp waar de ski-, langlauf- en sleesporten tijdens de spelen werden gehouden. Dit is het mooiste wintersportgebied van heel Noord Amerika (zegt men). Op een hele mooie zonnige dag zijn we de bijna 200km gereden over de Sea-to-Sky-Highway. Een hele mooie rit langs zee, bergen, waterval en regenwoud. Bovenop genoten van de sneeuw en de berglucht voordat we met een ondergaande zon weer zijn teruggereden en heerlijk Indiaas hebben gegeten. Een superfijne dag. Zelf zijn we ook nog een dagje naar Bowen Island gegaan. We konden met onze OV-pas gratis reizen dus daar moesten we gebruik van maken als Hollanders. We hebben er een dagje naar Bowen Island van gemaakt om daar te wandelen door de bossen. Helaas bleef het regenen, maar toch nog wat gezien van de omgeving van Vancouver.

Whistlervillage

De Sea to Skyhighway met een fantastische strook om te fietsen (go Tijmen! go Mirjam!)

Rosalie en Harvey


De zwarte beer die daar vissen buit dit stroompje loopt te vissen moet je er zelf maar even bijdenken

De terugweg met zonsondergang

Met de ferry naar Bowenisland

Een tocht met de ferry met wat kleine eilandjes in de mist die zeker horrormovieproof zijn

Nu nog een half uurtje in de trein en ga ik naar buiten turen of er toch niet een vroege Orka valt te spotten.