San Pedro

San Pedro is zo een plek waar je blijft hangen. Zonder het door te hebben kan het opeens een week, een maand, een jaar of in sommige gevallen enkele decennia verder zijn. Het dorpje ligt ook fantastisch aan een van de mooiste meren ter wereld dat weer omringt is door vulkanen. In en rond en dorp staat het vol koffie, avocado, maïs, sinaasappelen en limoengewassen. Het is een klein chaotisch gebouwd dorp wat ons deed denken aan een betoverd doolhof. De wegen, steegjes en onverharde paden leken elke dag weer anders te liggen. Er waren dan ook geen straatnamen en ook geen plattegrondje te vinden. In het dorpje vind je allerlei leuke winkels, eettentjes en cafés. De meeste stonden bij het meer maar af en toe vond je er ook eentje willekeurig tussen de fruitbomen. Het was er ook nog eens spotgoedkoop, een verse geperste sinaasappelsap kocht je op straat voor 25c en een rum en cola was in sommige barretjes maar 33c. De bevolking bestond naast de traditionele maya-bevolking uit veel buitenlanders die zijn blijven hangen, een beetje een hippie-vibe hing er. Er waren ook nog veel scholen om de Spaanse taal te leren en ook veel massage scholen.

Na het toch wat slechte weer in Xela, waren we blij dat er weer een zonnetje was en we onze lange broek en jasje weer uit konden doen. We zaten dan ook weer een stuk lager, want San Pedro ligt nog maar op 1500m hoogte. Helaas konden we niet in het mooie meer zwemmen want er was een probleem met een alg. Dit was het tweede jaar dat dit probleem er was en veel mensen waren druk bezig om die algen uit het water te scheppen. Het was nu al zo een zo groot probleem dat UNESCO er zich mee ging bemoeien. Als je dicht bij het water kwam stonk het ook verschrikkelijk dus veel behoefte om in het meer te zwemmen was daardoor niet. Ook het duiken in het meer ging hierdoor niet door. Dat was natuurlijk wel jammer want we hadden nog nooit op hoogte gedoken en al helemaal niet in een vulkanisch meer gedoken. Toch bleef het uitzicht op het meer heel erg mooi.

Doordat er veel buitenlanders in het dorp waren konden we ook een beetje afstappen van onze taco-en burrito dieet. Een erg fijne afwisseling. Opvallend waren er veel Israëliers. We komen sowieso opvallend veel reizende Israëliers. tegen maar in San Pedro waren er ook heel erg veel gevestigd. Een plan B mocht het in Midden Oosten niet lukken? Maar daardoor wel lekkere broodjes falafel!

Toch zijn we niet alleen hangmatswingend en cocktaildrinkend in San Pedro gebleven, we hebben ook nog actief gedaan. Zo hebben we een koffieplantage bezocht. We dachten naar een koffieplantage gebracht te worden en daar een uitgebreide rondleiding te krijgen en wat koffie te leuten maar dat werd toch even anders. We hebben vanaf San Pedro ruim 3 uur flink gewandeld. Hierbij hebben we zeker een paar honderd meter geklommen en weer gedaald... op onze slippertjes. Wel was het een hele mooie wandeling door de koffievelden. Onze gids heeft ons vertelt over de verschillen tussen de arabico en de niet-arabico koffieboon, dat er grote avocadobomen groeien in de velden tegen de zon en voor de extra inkomsten van de avocado (wat zijn die bomen trouwens groot en hoog, dacht dat avocados aan struiken groeide) en dat Starbucks de beste bonen opkoopt en het beste betaald aan de lokale boeren. Op de terugweg nog een gier gezien die liep te smikkelen op -volgens onze gids een zeer giftige- slang.

Ook hebben we nog een dagtripje gemaakt naar de markt van Chichicastenango. Dit is een stadje dat tamelijk geisoleerd ligt in het hooggebergte van Guatemala. Hier is 2x in de week een hele grote markt waar veel mensen uit de omgeving hun waar staan te verkopen. Ondanks het ondertussen een namelijke toeristisch marktje is geworden kan je nog steeds je ogen uitkijken. Heel veel etenswaar, traditionele kleding, groenen en fruit, bloemen en weet ik veel wat nog meer allemaal. Naast de markt stonden twee kerken waar het katholicisme weer gemixt was met authentieke mayageloof: dus weer cola mee in de kerk om geesten uit te boeren en offers aan de heiligen.

De laatste volle dag in San Pedro mocht Rolf vroeg uit de veren terwijl Martine een keer mocht uitslapen. Er moest een vulkaan beklommen worden. Vanaf 6 uur werd er begonnen met de klim die ons in 3 uur naar de top zou brengen. Naast de gids en mezelf waren er -toevallig- nog twee Nederlanders mee op deze tocht. De tocht ging weer door de koffie en avocadovelden, maïsvelden en door steeds dikker wordend struikgewas. Een best pittig stijgingpercentage, maar er moest ook ruim 1500m geklommen worden. Uiteraard wel fantactische uitzichten op de omringende vulkanen, op San Pedro en op het meer. Na 3 uur klimmen waren we nog niet op de top en de gids vond het ook niet verstandig om naar de top te gaan met de volledige groep. Omdat hij niemand achter kan laten (uiteraard) zijn we op ongeveer 2500m weer teruggekeerd. Heb ik NOG NIET een vulkaan beklommen. toch was het een hele mooie tocht en er komt deze reis vast nog wel een vulkaan die ik dan wel kan beklimmen.

Nadat ik weer thuis was en even uitgerust had in de hangmat hebben we ons zelf verwend. We zijn namelijk beide gemasseerd, zijn in de kleinste sauna ooit geweest ('de molshoop') en hebben tot ruim na zonsondergang in hete baden bij het meer gezeten. Een fantastisch einde van ons verblijf in San Pedro................ ware het niet dat ik die nacht hartstikke ziek werd