Guatemala in en uit

Na de adrealinekick in Belize zijn we volgende dag gelijk doorgegaan naar Guatemala. Een verdacht simpele rit. Uiteraard moest er wel een stomme exit-fee betaald worden aan de grens. Ze doen niet aan een visum maar om het land te verlaten moet je wel flink betalen. Met z'n tweeen moeten we bijna een dagbudget uitgeven om het land te verlaten. De ambtenaar aan de Guatemala-kant van de grens wilde ook nog graag wat geld maar na wat gezeur van onze kant over een bonnetje was het opeens allemaal toch niet zo nodig. De paar uur in het busje van de grens naar Flores gingen redelijk vlot al blijkt dat verharde wegen en persoonlijke ruimte toch echt westerse luxe is en ohja, beenruimte ook.

Flores is een eiland in een groot meer. Hoewel er is tegenwoordig een grote brug is, is het niet echt meer een eiland. Het kleine ronde eilandje ligt idylisch in het meertje en is erg gericht op toeristen. Hoewel door het laagste van het laagseizoen, de economische crisis en de mexicaanse griep er eigenlijk helemaal niet zoveel toeristen waren. Het leek wel een toeristenspookstad. We waren (bijna?) als enige in ons hostel, aten meestal alleen in een restaurant en de straten waren ook verdacht leeg. Op zich is dat wel een voordeel want de prijzen gaan naar beneden en we hoeven nooit iets te reserveren want er is altijd wel plaats maar dit is wel heel erg rustig.

We hebben eerst een beetje het eiland verkend, gezwommen in het meer en rondgescheurd in de tuktuk's (ja, die dingen zijn niet alleen in Azie). Natuurlijk ook even wennen aan het andere geld, andere bier en weer terugschakelen naar het spaans. De belangrijkste reden dat we naar Flores zijn gekomen, is omdat het een prima uitvaltbasis is om naar Tikal te gaan. Ondanks we al aardig wat maya tempels en ruines hadden gezien stond deze heel hoog op ons lijstje.

Zicht van het dakterras van ons guesthouse

Om de drukte voor te zijn en nog wat mee te maken van de nachtdieren wilden we lekker vroeg in Tikal zijn. We stonden dan ook al om 4 uur op, om de bus van 5 uur te pakken. Helaas is er met de tijdzones, de zomer/winter-tijd of gewoon met de klok instellen iets misgegaan en bleek dat we al wat dagen in een volledig verkeerde tijd leefde want toen we voor de bus stonden te wachten bleek het al 6 uur te zijn en konden we pas de bus van 7 uur pakken. Het was een klein beetje jammer, maar omdat het toch het laagste van het laagseizoen is, waren er nog steeds niet veel toeristen.

Tikal zelf is fantastisch. Het ligt diep in de Jungle. Het is zelfs de een-na-grootste jungle in de Amerika's. Na de Amazone natuurlijk. Het zijn heel veel tempels in Tikal die best flinke stukken uit elkaar liggen en steeds mag je weer dwars door de jungle lopen. Omdat het zo rustig was, waren deze wandelingen ook fantastisch. Verschillende apen, gekke beesten, vogels en zelfs een toucan gezien. Ook de tempels waren indrukwekkend. Sommige kwamen weer tientallen meters boven de bomengrens uit waarvan je een fantastische overzicht over de jungle had. We hebben daar uren rondgelopen, geklauterd en verwonderd voordat we afgepeigerd terug gingen.

Dat was de eerste ervaring Guatemala want enkele dagen later zijn we weer terug naar Mexico gegaan. Dat klinkt allemaal erg onlogisch maar dat valt wel mee. Onze route is heel logisch, die landgrenzen zijn dat gewoon niet. De wekker stond weer om 4uur in de ochtend en dit keer stond de wekker wel goed. Een spannend ritje stond ons te wachten want we namen een onorthodoxe grensovergang. We begonnen met een uur of 4 in een busje te zitten die bijna geheel over onverharde wegen reed. Wat bizar is, is dat er bij scholen langs de onverharde weg nog steeds drempels op de weg worden geplaatst. Terwijl het simpelweg onmogelijk is om harder dan 20 of soms 30 km/h te rijden. We moesten stoppen bij een stadje om daar de grensformaliteiten te doen want de grens zelf heeft geen grenspost. Helaas kostte dit ons geld terwijl dat officieel niet zou moeten. We praten over een paar euro maar toch is het irritant, hij weigerde de stempel te zetten als we niet wat Quetzalles betaalde. Het busje bracht ons tot aan de grens want daar moesten we overstappen op een heel klein bootje. De grens tussen Guatemala en Mexico is hier namelijk een grote rivier. Dit werd nog best een lang ritje want de grenssteden liggen niet tegen over elkaar. In Mexico, na wat grensformaliteiten, sprongen we weer in een busje dat ons naar Palanque bracht.