Het laatste dagje in Belize

We hadden nog één dag in Belize en dat werd misschien wel de leukste dag in dit land (hoewel het duiken met haaien ook een goede kans maakt). De laatste dag in San Ignasio zijn we op stap gegaan met de zoon van de guesthouse-eigenaar. Op naar actie! Er is genoeg actie mogelijk rond San Ignasio, zo kan je lopend door een rivier dat weer stroomt in een grot vol mayaspullen, inclusief wat oude mayaskeletten. Ook kan je cavetuben of flinke stukken paardrijden of moutainbiken. Wij hebben gekozen om naar het Mountain Pine Ridge te gaan. Het hoogste gelegen gedeelte van Belize met een groot dennenbos.

We begonnen met een stukje rijden in de auto. Vroeger ooit Camel Throphy gezien? Rijden met van die landrovers door onherbergzame gebieden. Nou, daar leek het verdacht veel op. Onverharde wegen met meer gaten dan rechte stukken, flinke afgronden en dwars door het regenwoud. We snapten al snel waarom deze tocht wordt afgeraden om zelfstandig te ondernemen. Zeker na de verhalen van overvallen door bandieten uit Guatamala. Hoewel we voor dat laatste waarschijnlijk niet echt bang moesten zijn want we bevonden ons midden in een jungletraining van het Britse leger. We hadden al wat Helicopters gezien en ik zat al te turen in de jungle of ik wat gecamoefleerde mannen zag rondrennen maar echt zoeken was niet nodig geweest want op een gegeven moment reden we tegen een patrouille op. Zaten er opeens verschillende grote geweren op ons gericht. Na een vriendelijk lachje en knikje mochten we gelukkig gewoon doorrijden. Vanaf dat moment zagen we overal millitairen ploeteren met zware bepakking door de hete en vochtige jungle.

Het laatste stuk van de tocht kregen we 2 volledige bewapende Beliziaanse milairen mee in de auto omdat het laatste stuk niet veilig zou zijn door die bandieten uit Guatemala. Het doel was een grote grot die door de Maya's gebruikt is. Eigenlijk was de rit met al die militairen meer bijzonder dan de grot zelf. In de grot zaten veel vleermuizen en een vleermuisvalk, dat laatste zei mij ook niets maar volgens de gids worden vogelaars daar helemaal wild van omdat ze bijna zijn uitgestorven.

Rolf maakt vriendjes

Nadat we de miliairen weer hadden afgezet gingen we op weg naar watervallen. Eerst naar Rio on the Pools. Hier waren verschillende watervalletjes en stromingen. Het gaf een luxe gevoel want het gesteente waar de rivier over stroomde was graniet. Later kwamen de Britse miliairen ook zwemmen en als we iets meer lef hadden gehad, waren we thuisgekomen in een brits legertenue.

Even wat lunchen en daar weer die geloofsgroep gezien die zich kleden als in het jaar 18-nogwat. Dat zijn mennonieten. Die wonen al 50 jaar in Belize en via Duitsland, Canada, VS, Mexico in Belize gekomen. Die mensen willen gewoon een simpel leven hebben in Belize, blijkt hun kolonie boven op een hele grote olieveld te zitten. Omdat ze daar Duits spreken dachten ze met ons te kunnen spreken. Maar ze spreken een raar soort oud-duits en wij spreken amber nieuw Duits, dus echt een goed gesprek werd dat niet. Onze gids wist wel veel te vertellen over deze groep en overigens over heel Belize, geschiedenis, natuur en politiek. Een erg fijne gids.

Na wat uurtjes dobberen op het water gingen we op naar een serieuze waterval. We reden nog langs de lodge van Francis Ford Copola. Ik geloof dat je een kamer kan boeken via www.thehotelsoftherichandfamous.com. De laatste waterval was echt geniaal, na een pittige afdaling belanden we in een soort paradijs. Een flinke waterval van wat meters midden in de jungle. Je kon zwemmen, liggen in de mega stroomversnellingen en springen van wat rotsen. Onze gids klauterde nog een flink stuk een berg op en sprong van zeker 5 meter het water in. En tja... monkey see, monkey do. Dus Rolfie ook klauteren en springen.

Martine bubbelt

Rolfie klimt

En Rolfie springt

Een lange dag met veel rijden, zwemmen, klimmen, water, militairen en uiteindelijk erg vermoeid. De laatste dag in Belize en de volgende dag op naar Guatemala.

Streetview van San Ignasio