Canadaberichten komen eraan, rustig aan... eerst dit

Na een zeer kort laatste nachtje in Playa del Coco sprongen we om 3 uur 's nachts vrolijk uit ons bed. Er zou eventueel een bus gaan die ons misschien ergens zou kunnen afzetten waar mogelijk een bus zou langskomen die ons waarschijnlijk op ons eindpunt zou kunnen afzetten. Om 4 uur in de nacht stonden we bij het centrale park in Playa de Coco en zowaar kwam er een bus. Er staan nergens bustijden vermeld en ook het internet is een waardeloze bron voor de bustijden dus het was even spannend of er een bus zou komen. De bus had als eindbestemming San Jose maar wij wilden nog niet naar de hoofdstad. Ons doel was Monteverde dat erg slecht te bereiken is. Er gaan 3 onverharde wegen naar Monteverde en vanuit verschillende plaatsen in Costa Rica gaan er ongeveer 4 bussen per dag naar Monteverde. Wij hebben ons door onze bus laten afzetten langs de snelweg bij een van de weggetjes naar Monteverde. We stonden daar al voor 6'en en volgens onze berekeningen moest er ongeveer om 9 uur een bus langskomen die naar Monteverde zou gaan, dus we mochten ons 3 uur vermaken langs de snelweg. Vanaf half 9 hebben we elke bus tegengehouden die we zagen en na een uur bussen tegenhouden begonnen we ons toch zorgen te maken. Gelukkig kwam er iets na half 10 een bus waar Monteverde op stond. Hatsa! En na 3 uur hobbelen waren we weer in de bergen.

We waren in Santa Elena, het dorpje in de buurt van het natuurreservaat 'Reserva Biológica Bosque Nuboso Monteverde'. Dit is een tropisch nevelwoud, een variant op het tropische regenwoud. Het is een nevelwoud omdat het hoger ligt dan 1500meter en daardoor eigenlijk altijd in de wolken ligt. Het moment dat we aankwamen voelde we dat gelijk. Het regende niet echt maar alles was nat. Een raar fenomeen.
Monteverde staat vooral bekend om de diversiteit aan flora en fauna. Vooral de Quetzal, een mooie gekleurde vogel met een lange staart, wordt hier geregeld gespot. Wij hebben deze vogel niet gezien maar wel genoeg andere gekke beesten en planten. We begonnen met een nachtwandeling waar we onder andere tarantula's, toucans (hoewel de meeste mensen van de wandeling de ooohs en aaahs niet voor zich konden houden, blijft deze vogel bij mij geconditioneerd aan appelmoes met een kers), mega sprinkhanen, kikkertjes maar vooral met een hels kabaal van de jungle. Geen idee wat voor beesten ik allemaal hoorde in een pikdonker jungle, maar dat was erg indrukwekkend.

Maar ook gewoon overdag door het park lopen was indrukwekkend genoeg. We hoopten een luiaard tegen te komen maar helaas hebben we die niet gevonden. Wel nog wat verschillende apen en wat dassen en vooral een groot en nat bos.

En wat vrolijke beestjes in de bossen tegengekomen:Een paar tarantula's! Zo in het bos is dat erg cool, maar het werd wat vervelender toen we er eentje aantroffen in onze badkamer in onze cabana. Deze moesten we toch even wegwerken!!!
Een mega pad

Dit vrolijke ding is een pijlgifkikker. Deze naam komt omdat de Indianen dit kikkertje gebruikten voor het gif voor hun pijlen. Nogal een giftig ding.
Slang!

Na wat dagen op hoogte zouden we eigenlijk naar Tortuguero aan de Caribische kust gaan om schildpadeieren uit te zien komen en te kayakken door een mini-amazone. Omdat Monteverde erg afgelegen ligt en Tortuguero nog veel moeilijker bereikbaar is (gaan geen wegen heen) hebben we besloten dat maar over te slaan. Het zou ons minimaal 2,5 dag reizen kosten terwijl we nog maar minder dan een week in Costa Rica hadden. Daarom besloten we om naar Quepos te gaan. Dat was maar een volle dag bussen, met een paar uur overstap in Puntarenas (iemand Sharkwaters gezien? DIE stad dus). Van hoog, koud en vochtig naar warm en aan zee!

We waren toch weer terug aan de Pacifische kust. Dit keer een stuk zuidelijker dan Playa del Coco. Midden in surfgebied met flink golven maar vooral ook weer een natuurgebied: Manuel Antonio Park. Helaas stikt het ook weer van de Amerikaane Resorts en wordt het allemaal erg duur. Daarom zaten wij in Quepos en niet in Manuel Antonio zelf. Dit stadje is op zich geen ene drol aan maar we hadden wel een hostel met een zwembad.

Het natuurpark was klein maar fantastisch. Het ligt direct aan zee en je komt op -tamelijk- verlaten strandjes. Als je vanuit de jungle op zo een verlaten strandje komt verwacht je eigenlijk ook de wrakstukken van Oceanic flight 815 (kijk Lost!).

Het werd helemaal bijzonder door de vele wilde dieren die we tegen zijn gekomen. Het begon al met een wild hert, een groep brulapen (die hun naam eer aan deden), leguanen, witsnuitneusberen en op het strand kwam een nieuwsgierige groep kapucijnenapen tegen. En later weer een groep van 20 van deze apen.

Na enkele dagen in Quepos en Manuel Antonio (waarvan we te veel dagen hebben moeten schuilen voor grote regenbuien) was het tijd om naar San Jose te gaan. De hoofdstad van Costa Rica en, voor nu, ons eindpunt van onze reis door Centraal Amerika.

Weer een hostel gevonden met zwembad. We hadden 3 nachtjes geboekt en zouden eigenlijk nog een dagje een trip maken naar een vulkaan, natuurpark of gaan raften op een rivier maar eigenlijk beviel San Jose ons wel en zijn we alleen in San Jose gebleven.

Veel mensen, andere hostels en onze reisgids waarschuwen voor San Jose als een grote nare stad maar waarschijnlijk hadden we even behoefte aan een grote stad. Wij vonden het wel even fijn. Ook konden wij ook ons goed voorbereiden op Canada door wat warme kleren te kopen, reisgids te kopen en de eerste slaapplaats te regelen.

En na 3 nachtjes was het zover! Einde Centraal Amerika, op naar het volgende avontuur! Op naar Canada!