De lange reis naar Nicaragua

We hadden net voor het eerst een soort van schema gemaakt voor het reizen. Zoveel dagen hadden we niet meer over in Centraal Amerika want op eerste kerstdag vliegen we van San Jose in Costa Rica naar Vancouver in Canada. Deze planning -en dat het de laatste 3 dagen in Roatan alleen maar regende- zei dat we op zondag moesten vertrekken richting Nicaragua, en dat was nou precies de dag van de verkiezingen. Maar WIJ hadden besloten dat het gewoon rustig zou blijven en dat wij vlekkeloos richting Nicaragua konden vertrekken.

Het begon al fijn, want de taxi die wij geregeld hadden kwam niet opdagen om 6 uur in de ochtend. Dat was natuurlijk gewoon een teken en we hadden gelijk moeten omkeren en nog een paar dagen moeten blijven om te duiken, maar wij waren te eigenwijs en zijn op zoek gegaan naar een andere taxi en zowaar vonden wij die. Deze taxi bracht ons keurig naar de boot en ook deze boot vertrok gewoon om 7 uur. Er was sprake van dat de boot niet zou vertrekken door het slechte weer en/of de verkiezingen maar deze kwam na 1,5 uur varen gewoon keurig aan in La Ceiba. Weer op het vaste land in Honduras.

Hier begonnen toch langzaam de problemen. We lieten ons door een taxi naar een busstation brengen maar hier vertrokken die dag helemaal geen bussen, ook vanaf het tweede busstation vertrokken helemaal geen bussen en zelfs bij de megaluxe, snelle toeristenbussen was het hek op slot. Iemand had besloten dat er door de verkiezingen geen bussen mochten rijden. Aangezien wij wisten dat de volgende dag om 5.00 uur in de ochtend er een bus van San Pedro Sula naar Nicaragua zou rijden wilden wij toch heel erg graag in San Pedro Sula zijn en hebben we ons de 200km door een taxi laten rijden.

In San Pedro Sula kregen we nog 2 gewapende politieagenten mee in de taxi omdat onze taxichauffeur de weg niet wist naar het busstation. Wel moest hij eerst zijn banden oppompen anders mocht hij helemaal niet wegrijden. In het busstation vonden we het loket van de busmaatschappij die naar Nicaragua zou rijden. Helaas was het loket om 12 uur gesloten en kwamen wij er om half 1 aan. Er hing wel een briefje dat de bus de volgende dag bij uitzondering om 4.00 uur zou vertrekken in plaats van 5.00 uur. Dus dat werd helemaal vroeg. Toch voor de zekerheid ook maar het telefoonnummer opgeschreven dat onder dit briefje hing.

We vonden een guesthouse in San Pedro Sula redelijk dicht bij het busstation en we zijn de stad maar eens ingegaan aangezien we onverwachts een halve dag in deze stad hadden. San Pedro Sula is de tweede stad van Honduras en niet echt bepaald een hele mooie of fijne stad, dit is een van de mooiste foto's die ik van de stad heb genomen: De straten waren verdacht leeg. We moesten ongeveer 20 minuten lopen naar het centrale plein van de stad en kwamen alleen wat dronken zwervers, politie en groepen mannen tegen waarbij ik toch moest denken aan de Greenday-tekst: Never underestimate the power of stupid people in large groups. Er waren helemaal geen vrouwen op straat en alle winkels, op 1 schoenenwinkel en de Burger King na, waren dicht. Rond het centrale plein werd het wel iets drukker maar vooral door legermensen, de politie en grote groepen mensen. Er hing hier een heel raar sfeertje. Achter bleken hier rellen geweest te zijn met 500 tot 1000 Zelaya-aanhangers en het leger (linkje). Blij dat we die net gemist hadden. In heel Honduras was het rustig, behalve in die ene stad waar wij dus zaten! Wij waren expres niet naar de hoofdstad gegaan omdat als er ergens de pleuris zou uitbreken, zou het toch wel daar zijn? Nee dus.

We waren weer snel van het centrale plein vertrokken omdat het niet veilig voelde en snel een pizza-tent binnengegaan nadat we goed waren gekeurd door de twee man bewaking met grote geweren. Na een lunch toch redelijk snel teruggehobbeld naar ons guesthouse.

Het guesthouse wordt gerund door twee hele lieve mensen en de man zou ons de volgende dag om kwart over 3 naar het busstation brengen. We moesten hem wel eerst overtuigen dat de bus om 4 uur zou vertrekken in plaats 5 uur. Maar gelukkig had ik het briefje overgeschreven zodat hij daarvan overtuigd was. Om het helemaal zeker te weten ging onze guesthouseman toch het nummer nog even bellen wat ik had opgeschreven. Hier bleek inderdaad dat de bus om 4 uur zou vertrekken MAAR de bus was al helemaal vol omdat er al 3 dagen geen bus naar Nicaragua was vertrokken. Achteraf bleek dat alle grenzen van Honduras van vrijdag tot en met zondag helemaal dicht waren.

Ons plan moest dus worden opgegooid. Een ding wisten we wel zeker: we wilden niet langer in San Pedro Sula blijven. Dus hadden we besloten om de eerstdebeste bus op maandag richting Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras, te nemen en daar wel weer verder te zien. Om half 6 's ochtends zou de eerste bus vertrekken en gelukkig reed deze bus ook. Nog een luxe bus ook.

In Tegucigalpa zijn we naar een busstation gereden die wij op internet hadden gevonden. Helaas is er geen centraal busstation maar heeft elke busmaatschappij een eigen kantoor en vertrekpunt. Volgens de Lonely Planet en Honduras Tips, een boek van de VVV van Honduras waar onder andere alle buslijnen in staan, zouden er geen bussen in de middag vertrekken richting Nicaragua en was bovendien de website waar wij die bus op hadden gevonden al sinds 2007 niet meer geüpdatet, maar toch wilden we het proberen en zowaar... er ging die middag nog een bus. Hadden wij nog flink wat uren om de hoofdstad te zien. Om niet weer in rellen te eindingen zijn we naar een grote mall gegaan om wat te eten en wat spullen te kopen voor de uren in de bus.

We stapten in een mega luxe bus waar we eten aan boord kregen van een stewardess. Helaas moesten we na 2 uur uitstappen en na een overstap, die ruim 1,5 uur duurde, moesten we in een helemaal-niet-luxe bus. Er waren problemen met de airco en veel gedoe maar daar hebben we weinig van meegekregen. Wij lagen te slapen in de bus en waren blij dat we eindelijk in Nicaragua waren.
We kwamen iets na middennacht aan in Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Weer een hoofdstad in centraal Amerika dat een zeer nare reputatie heeft. Vooral 's nachts kan het er gevaarlijk zijn en ook taxi's zijn niet te vertrouwen. Maar ja er zat niets anders op om toch een taxi te nemen en helaas moesten we ook nog geld pinnen, wat zwaar wordt afgeraden om dat te regelen met een taxichauffeur. Dit is gelukkig goed gegaan en de taxichauffeur waarschuwde zelf ook nog voor zijn collega's die net buiten het busstation stonden. Hij bracht ons keurig naar een hostel en niet zomaar een hostel, maar een hostel met een zwembad!

We waren helemaal kapot toen we aankwamen en lagen zo te slapen in ons stapelbedje. De volgende dag hebben we natuurlijk een plons gemaakt in het zwembadje. En we kregen ook nog geld terug van de eigenaar van het hostel omdat ze vergeten waren de airco aan te zetten. Wij vonden het allemaal allang prima dat we eindelijk een bed hadden, maar wij klagen natuurlijk niet als we geld terugkrijgen.

Na het zwemmen zijn we langs de kant van de weg gaan staan om een busje tegen te houden waar Granada op stond en een uur later waren we in Granada, weer een mooie koloniale stad.

We moeten ondertussen een beetje opschieten want we hebben nog 'maar' 3,5 week voor Nicaragua en Costa Rica. Dit betekent dat we deze trip niet naar El Salvador of Panama gaan. Misschien komen we na Canada hiervoor nog wel eens terug.