24 uur vliegen

Waarom reizen we dan ook niet op normale tijden... om 3 uur ging de wekker. Op eerste kerstdag. We hadden een taxi geregeld en de goede man stond nog te wachten ook. Gelijk naar het vliegveld en voordat er enige spoor van een zonnetje was, stonden we al in de rij om in te checken. Helaas ging dat toch allemaal niet zo voortvarend want we moesten eerst voorbij het bedankt-voor-uw-bezoek-en-wil-je-nu-nog-even-52$us-departure-tax-betalen-loket gaan. Na dit financiële ommetje toch inchecken. We waren hier een beetje zenuwachtig om, omdat er een wijziging in de tijden was geweest, van 5 hele minuten, waardoor ons e-ticket niet meer geldig zou zijn. Dit e-ticket moest gereissued worden. Dit kon het boekingkantoortje waar wij online onze tickets hadden geregeld niet doen, en dit moest direct bij de airline. Ik had al een keertje gebeld naar Amerika om dat te regelen, maar volgens de dame aan de telefoon was het allemaal geregeld. Toch voelde het nog niet helemaal zeker en inderdaad was er een probleem. Na veel gebel, heen-en-weergeloop (sorry mensen achter ons in de rij) was het dan toch geregeld. We mochten mee. Tassen inchecken en helaas waren die 7 pond te zwaar (3,5 hele kilo's) en moesten we bijna 80$ bijbetalen. Daar hadden we dus niet zo een zin in en haalde ik wat boeken en mijn eerste trap van mijn ademautomaat voor het duiken uit mijn tas. Ik vond het toch al niet zo fijn als die in bagage zat omdat het nogal een prijzig dingetje is. Na wat verschuivingen naar de handbagage mochten de tassen ook mee. Echt soepel ging het niet maar we kwamen er.

Daarna immigratie, customs en douane. Mijn tas kwam niet door de scanner en moest worden opgemaakt. Daar vertrouwden ze mijn eerste trap niet. Die mocht niet mee in de handbagage. Nu neemt elke weldenkende duiker zijn ademautomaat mee in zijn handbagage maar ik mocht het niet. Discussie met de pannenkoek leverde ook niets op, behalve veel irritatie. Ik moest het achterlaten of inchecken. Ik hobbel weer terug door de poortjes, immigratie, douane en weer in de rij bij de luchtvaartmaatschappij. Helaas waren de tassen al 'beneden' en kon dus mijn eerste trap niet meer in mijn tas. De jongen achter de balie was zelf ook een duiker en vond het ook belachelijk dat het niet mee mocht. Ik had nu eindelijk mazzel want hij gooide een doosje met labels om, viste hier en daar wat materialen en maakte een mooi doosje waar mijn eerste trap in kon (had hem zelf ook al in mijn sjaal gewikkeld). Zelfs geen extra kosten! Na de hele route weer terug en een boze blik naar de douanenazi, die op dat moment een oud vrouwtje weigerde door te laten omdat hij niet vertrouwde dat ze het ging overleven (echt!), waren we klaar voor vertrek.
Na nog even wachten gingen we dan eindelijk de lucht in. De eerste 5,5 uur in de lucht. Het was een goedkope vlucht dus geen eten, drinken of een film maar wel een landschap dat van mooie blauwe zee veranderde in een sneeuwlandschap. Vlogen over Texas en Oklahoma naar onze eindbestemming: Denver, Colorado.

We vreesden een beetje de immigration in Amerika. We hadden ons al online aangemeld voor de visa-waiver, zodat we geen visum nodig hebben en hoopten dat het soepeltjes zou gaan. Na twee formuliertjes te hebben ingevuld en onze vingerafdrukken hebben moeten achterlaten mochten we naar binnen na een vrolijke 'daaaaag' van de immigratiemeneer. Dat ging verdomd soepel!

Een uurtje of 5 mochten we ons vermaken op Denver Airport. Een heel groot vliegveld met een eigen metronetwerk! Veel eettentjes, kroegjes en winkels. Natuurlijk moesten we ook even naar buiten om in de sneeuw te spelen. Na 3 maanden voornamelijk erg heet gehad te hebben was dat een fijne afwisseling. Daarna wat biertjes gedronken in een kroegje met lokale biertjes van een microbrouwerij uit Denver. Daarna weer inchecken om naar het volgende vliegtuig te gaan. Dit was echt het gemakkelijkste inchecken ooit. Er werd amper gefouilleerd en we konden bijna zo doorlopen. Achteraf is dat tamelijk bizar want op hetzelfde moment waren die 'aanslagen' in Detroit van die Nigeriaanse jongens die vlogen vanuit Amsterdam. Nu moet Amsterdam beter beveiligen terwijl ik bijna met een mk47 het vliegtuig in had kunnen lopen (okok, een beetje overdreven).

Op naar Seattle... en na wat uren in het vliegtuig werd het alweer donker. We konden vanuit het vliegtuig al die Amerikaanse buitenwijken zien met kerstverlichting. Bizar veel licht. Na een saaie en vlekkeloze vlucht kwamen we aan in Seattle. In Seattle mochten we bijna 3 uur wachten.

Vanaf Seattle was het nog maar een klein rotstukje vliegen met Alaska Air. Het begon nu toch wel spannend te worden. In Vancouver moesten we GELIJK ons visum regelen. Tot dat moment hadden we alleen uitnodiging gekregen, maar dat moest nog wel omgezet worden in het daadwerkelijke werkvisum. De meest spannende verhalen staan op internet en mijn hart ging ook wel aardig te keer. Er zouden nog allerlei dingen gecontroleerd worden: genoeg geld, terugticket (hebben we niet), verzekering (alleen in het Nederlands). Bovendien wisten we niet of onze jaar-truc zou werken. We hebben namelijk een visum voor 2009, dat een jaar geldig zou zijn op de dag dat je het land binnenkomt. Nu kwamen wij natuurlijk op het bijna allerlaatste moment van 2009 het land binnen, dus hopelijk zou dat geen problemen opleveren, of erger: alleen een visum voor kalenderjaar 2009.

We kregen een chagrijnige vrouw als Immigration Officer die 2 vragen stelde: ooit gearressteerd geweest (uh...NO!) en heb je genoeg geld (eigenlijk niet maar uh... YES!) en dat was dat. Stempel en papier in paspoort en klaar waren Martine en Rolf.

En dat was dat! Een taxi naar het hostel, slecht slapen en de volgende dag wakker in Vancouver! Joepie!