We waren op 1 november in Popayan en het was uitgestroven. Het was een maandag dus niet echt een dag dat alles dicht zou zijn. Waarschijnlijk vierden ze Allerzielen met een vrije dag. Popayan is een redelijk mooi koloniaals dorp met mooie witte huizen. Helaas kon Popayan na zoveel koloniaalse dorpen en steden het afgelopen jaar (San Cristobal, Antigua, Granada, Santo Domingo, Cartagena, Mompos...) niet echt schitteren.
Een vegetarische maaltijd bij een christelijke instelling (lezen jullie wel de bijbel? uh...natuurlijk), een tocht naar een standbeeld boven op de berg voor een mooi uitzicht, 8 rondjes door de stad, film kijken en zelf lekker koken. Zo zou ik de 2 dagen in Popayan kunnen samenvatten. We hadden nog naar de indianenmarkt van Silvia kunnen gaan, maar omdat we in Ecuador ook al van plan zijn naar 1 of 2 markten te gaan willen we daar een overschot in voorkomen. In plaats daarvan hebben na al het wandelgeweld in de koffiezone ook gewoon een beetje uitgerust.
De volgende trip ging naar San Augustin. Nadat de hopeloos verlate bus eindelijk aan kwam rijden zat de bus heel erg vol, en stonden er ook nog eens veel mensen te wachten om het kleine busje in te gaan. Martine was snel de bus ingeglipt om 2 stoelen te claimen. Het werden twee stoelen op de achterste rij. Ik probeerde onze tassen mee te krijgen in de bus. Er moesten ook zakken soja, een bureaustoel, een volledig bed (!) en van iedereen 1 of 2 grote tassen mee. Nu was de bagageruimte niet veel groter dan dat van een Suzuki Alto dus dat werd nog spannend. De chauffeurs waren aan het passen en meten en elke cm2 werd gebruikt. Onze tassen gingen als laatste in de bus, omdat wij niet naar het eindpunt gingen. Dit werd met zoveel geweld in het te kleine plekje geramd dat ik daar niet vrolijk van werd. Zo niet vrolijk, dat ik op een gegeven moment blij was dat ik spaans op de Dominicaanse Republiek heb geleerd. Daardoor bestaat mijn vocabulair grotendeels uit scheldwoorden. Nadat ik klaar was met mijn tirade (en zowaar hij begreep het) deed hij net iets voorzichtiger. Nadat ik me mijn stoel had gewerkt tussen Martine en een Colombiaanse boer begon onze 6,5 uur durende reis over voornamelijk onverharde werg. Er waren niet genoeg stoelen voor iedereen, maar de chauffeur had nog wat klapstoeltjes en die werden in het gangpad gezet zodat er nog 3 mensen extra meekonden. De bus reed zigzaggend om de grootste stenen en gaten te ontwijken. Toch hadden we af en toe vluchtmomenten in de bus waar Hans van Zetten enthousiast over zou worden. Nu was het akelig krap en een lange rit. Toch was het wederom een mooie rit. Verschillende hele grote watervallen gezien en een mooi berglandschap.
In San Augustin hadden we een bijzonder slaapplaats op het oog, dit keer geen pension, hostel of guesthouse. We blijven slapen op een ecoboederij. Op deze boederij staan verschillende hutjes waar je in kan overnachten. We liggen onder een muskietennet want 's nachts stikt het van de beestjes. Handgrote motten, sprinkhanen, torren, muggen en ander geflader. Ook vormen verschillende beesten 's nachts een oorverdovend orkest. Ik vind het heerlijk en slaap prima. Tussen de hutten lopen de paarden, kippen en de grote hondenfamilie met puppies. Er wordt zelf brood, yoghurt en kaas gemaakt op de boederij en bovendien weer een mooi uitzicht over al het groen in de omgeving. We zitten dus niet het dorpje zelf maar daar een paar kilometer buiten, boven op een berg.
We hebben nog een dagje geluierd op de boederij, gelezen, in het zonnetje gelegen en uiteraard lekker gegeten voordat we de volgende dag onze reis weer voortzette. Hoewel voortzetten? We moesten weer terug naar Popayan. dus weer in zo een busje en 6,5 uur over overharde paden. We zaten iets beter dan op de heenweg maar ook nu was de bus weer overvol en moesten er ook nog wat kippen, een haan en een hond mee in de bus.
We wilden vanuit Popayan gelijk door naar Pasto, maar helaas kwamen we pas rond 2 uur aan in Popayan. Er wordt aangeraden om niet in het donker de bus naar Pasto te nemen. Dit keer niet alleen om guerilla´s maar meer voor ´gewone´ bandieten. Aangezien de busrit ongeveer 5 uur duurt, bleven we voor nog een nachtje in Popayan om dan de volgende dag maar naar Pasto te gaan.
Pasto is de laatste stad voor de grens van Ecuador. Ons reisgidsje kon weinig positiefs noemen over de stad maar wij vonden het een prima stadje (met een heerlijk mexicaans restaurant). We hadden niet veel keuze voor een slaapplaats. Het was of een Inn met de volgende beschrijving: "The hot water (a necessity in chilly Pasto) is intermittent, the toilents have no seats, the streetside rooms are noisy, the staff can't be relied on for tourist advice, and the hotel uses a floor wax that smells like a chemical factory." Of een hotel die ook kamers per uur (juistem) verhuurde. Het werd toch het eerste en het viel alles mee. We zijn nog een dag naar een vulkaanmeer gegaan, in dit meer is een klein eilandje waar een bijzondere fauna is. Lekker gevaren in een klein bootje en gewandeld over het eiland.
Na 2 nachten in Pasto gingen we dan eindelijk Colombia verlaten. Toch hebben we nog en klein omweggetje gemaakt. Eerst met de bus naar Ipiales. In de buurt van Ipiales heb je nog een heel bijzondere kerk dat we graag wilden zien. Wij naar een taxichauffeur en onderhandeld zodat hij ons naar de kerk bracht, daar een uur zou wachten en dan ons naar de grens met Ecuador zou brengen. De vraag is natuurlijk of je dan een taxichauffeur kan vertrouwen of dat hij niet wegrijdt met je tassen want we lijden zoals alle reizigers aan het BSA (backpack serperation anxiety). Gelukkig is het helemaal goed gegaan en hebben wij de hele bijzondere kerk die over een gorge is gebouwd kunnen bekijken.
Dat waren dan alweer 5 weken Colombia. We hebben ruim 9 weken de tijd in Zuid Amerika ende planning was om 3 weken Colombia, 3 weken Ecuador en 3 weken Peru door te brengen. Colombia heeft ons verleid om hier al veel meer tijd door te brengen, waardoor we bijna geen tijd hebben om Peru te zien. We vinden het wel prima en zo langzamer reizen bevalt ons goed. Colombia is een heel erg mooi land dat alleen bekend staat om de slechte verhalen (drugs, guerrilla, ontvoeringen) en daardoor nog niet echt veel toeristen trekt (en bijna geheel geen Amerikanen en in verhouding best veel Nederlanders overigens). Het is een super mooi land met heel erg vriendelijke mensen. Met onze vijf weken hebben we nog steeds maar een klein gedeelte gezien van het land. Je kan ook niet alles zien in een land dat net zo groot is als Frankijk, Spanje en Portugal samen. Daarom hebben wij wat dingen moeten overslaan zoals hele stukken aan de Caribische kust, de Pacifische kust (dat nu nog te onveilig en/of te duur is om te komen), het Amazonegebied, grote stukken Andes en steden als Medellin en Cali. Colombia staat zeker in de top 3 van landen waar ik ooit geweest ben en een hoogtepunt uit onze -al ruim 13 maanden duurdende - reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten