Zona Cafetaria

Vanuit Bogota hobbelde we 8 lange uren in de bus richting Manizales. Een hele mooie tocht door de bergen. We zaten natuurlijk al op hoogte in Bogota (2600m), maar we bleven hoog want Manizales ligt op 2150 meter. Dat betekende helaas niet dat we een klein stukje de bergen af konden rollen want ze liggen beide op een andere strook bergen. We gingen van de Cordillera Oriental naar de Cordillera Central, dat betekende dat we door een heel diep dal moesten en vervolgens weer haarspeldbochtend omhooggingen. Een mooie tocht met een fantastisch uitzicht.

Manizales is een studentenstad maar het is vooral bekend omdat het midden in de koffiedriehoek van Colombia is. Bovendien is het de gateway naar de vulkanen, besneeuwde bergtoppen en nevelbossen van het Nevados nationale park. De stad zelf is eigenlijk niet eens zo de moeite waard. Dat komt omdat de stad elke paar decenia wordt platgelegd door vulkaanuitbarstingen, aardbevingen of grote vuren (of een combinatie van deze). Het is dus vooral een moderne stad omdat de laatste grote aardbeving in 1999 was. Wij hebben een beetje door het centrum gelopen en het is volgens mij de goden verzoeken als je zo een lelijk centrum maakt...

De stad zelf stelt dus niet zoveel voor, maar we waren hier voor de mooie omgeving. Daarom hebben we eerst een trip gemaakt naar een finca, een koffieboederij. Er zijn vele fincas in de buurt en wij besloten naar Hacienda Venecia te gaan. We begonnen natuurlijk met koffiedrinken. De gids werd enthousiast nadat wij aangaven dat we geen suiker of melk in de koffie wilden. Daardoor waren we gelijk gepromoveerd tot goede proevers. Onze jonge gids vroeg of we eigenlijk wel wisten hoe we een goede espresso moesten zetten, waarna we een korte cursus kregen over het perfecte kopje espresso om vervolgens ons eigen perfect gezette kopje weer op te drinken. Vervolgens kregen we een barisstaworkshop om de vele smaken te onderscheiden die in koffie kunnen zitten. Na nog wat koffie waren we daadwerkelijk klaar om rond te lopen in de plantage. Nu wist de gids veel te vertellen (veel meer dan tijdens de koffietour die we in Guatemala deden) en ook was het groeiproces heel interesant, maar het meest bijzondere aan de tocht waren de uitzichten. De koffieplanten, al het groen en de bergen daarachter was ronduit fantastisch. Er groeide ook wat fruit zoals bananen en guave op de plantage om wat schaduw aan de koffieplanten te geven, we konden dit fruit ook eten tijdens de tour. Uiteraard zat er in een vrucht die Martine opende natuurlijk een harige spin.

Tijdens de tour hebben we ook nog kunnen zien hoe er geplukt wordt, de koffievruchten gewassen en gedroogd worden. Het mooie bamboehuis van een familie bezocht. Ik wist niet dat hier ook bamboe groeide, ik dacht dat, dat alleen in Azie was. Er zijn alleen geen pandaberen, ik vind waar bamboe is, daar moeten pandaberen zijn. Op het einde van de tour hebben we nog koffiebonen gebrand en nog meer koffie gedronken. Nu hadden we de keus om gelijk terug te gaan naar Manizales of de hele dag te blijven op de finca. Wij kozen uiteraard voor de tweede optie, hebben daar lekker gelunched, een paar keer in het koude zwembad gesprongen en vooral nog meer om ons heen gekeken. Uiteraard konden we 's avonds niet slapen (8 grote espressos), dus zijn we maar op pad gegaan. Wat bier gedronken in de kroeg en gekeken naar straattheater want er was een internationaal straattheaterfestival in Manizales.

De volgende ochtend sprongen we vroeg in een busje. Op weg naar nog veel meer natuurschoon. We gingen op weg naar Los Nevados. Een stuk van het Andesgebergte. dat tussen de 2600 m en de 5325 m ligt. Er zijn 5 grote pieken en wij gingen voor Nevada del Ruiz. De hoogste vulkaan van 5325 meter hoogte. Het is nog een actieve vulkaan, zo actief zelfs dat in 1985 het een heel dorp heeft weggevaagd waarbij 20.000 mensen zijn overleden. De tour startte met een stevig ontbijt, hierna maakten we een stop bij Laguna Negra, ondertussen al op 3760 meter. Een mooi donker meer, waar de omgeving nog steeds heel erg mooi groen was. Verder omhoog begonnen we toch serieus in de wolken te raken. De begroeing werd al wat minder, we zaten in het paramo: stugge grassoorten, hier en daar wat struikjes en kleine boompjes. Hoewel, we kwamen nog wel een 'bos' tegen van een uiterst raar soort palmbomen. Deze boompjes groeien maximaal 1 cm per jaar en halen hun vocht voornamelijk uit de mist. We kwamen wat langs watervallen en hebben misschien een Condor gezien (was te hoog, onze gids dacht van wel maar wist het niet zeker). Op een gegeven moment hield het groen dan toch echt op en was het alleen maar kaal en begon het ook serieus koud te worden. We kwamen zelfs in de sneeuw terrecht. Op 4820 meter was 'El Refugio'. Dit werd ons eindpunt. Normaal gesproken kan je nog doorlopen tot een hoogte van 5100 meter waarna de Gletsjers beginnen waarvoor we de materialen, vaardigheden en de toestemming niet hebben om nog hoger te gaan. Door de 5000m grens heengaan leek ons wel heel bijzonder, maar helaas. De vulkaan is de afgelopen maand actief en is er een kans op een uitbarsting. Alle wandelingen boven de 4820 meter zijn daardoor verboden. Toch was deze hoogte ook al heel bijzonder. We stonden in de sneeuw en als de mist een beetje wegtrok konden we de nog hogere gletsjers zien. Je kon wel gelijk merken dat de lucht heel erg ijl was, bij een klein stukje rustig wandelen kon je al buiten adem zijn.

Ik was zelf nog nooit zo hoog geweest en dat is in Europa ook onmogelijk want de hoogste berg, de Mont Blanc, ligt op 4803 meter hoogte (kan er een paar meter naast zitten en dat gekke ding in Rusland tel ik niet mee als Europa). Misschien komt er later in Ecuador nog de mogelijkheid om hoger dan 5 kilomter te komen, er zijn daar in ieder geval 10 bergen hoger dan 5 kilomter. Wij waren nu al tevreden en zijn op de terugweg nog in Termales El Otono gegaan. Wij dachten even op temperatuur te komen en rond te dobberen in het hete bronwater. Dat warm worden ging heel erg goed maar er was iets vreemds met het water. We wisten niet wat wat het rare aan het water was totdat iemand wat water in zijn ogen kreeg. De zuurgraad van het water bleek een pH van 5.3 te hebben. Auw! Het was dus een soort warm azijnbad waar we in zaten. De muggenbulten begonnen ook te irriteren en het bleef een kunst van geen water in je ogen te krijgen want dat deed akelig veel pijn.

Na Manizales besloten we verder te gaan, maar niet het koffiegebied te verlaten. We zijn iets naar het zuiden gegaan, naar Salento. Waar Manizales nog een grote (lelijke) stad is, is Salento echt een klein schattig dorpje. We zaten in een net zo schattige guesthouse van de Colombiaanse Lily. Dit prachtige dorpje in een uiterst groene vallei was een fijne verassing maar niet eens de reden dat we hier waren. Niet ver van Salento is Valle de Cocora. In het zuiden van het Los Nevodos park.

We sprongen in een Jeep waar nog 2 mensen op het dak en 3 erachter hingen om het uurtje over overharde pad naar de ingang van de Vallei te gaan. De tocht werd opgehouden want er was een halve berg ingestort over de weg. Nu lag er 3 meter hoog puin inclusief wat bomen op de weg. Gelukkig zaten we in jeeps zodat we de weg konden verlaten en door een weiland konden gaan. Wel moest iedereen uitstappen en de jeep door de modder duwen, maar dit hoorde allemaal bij het avontuur. Daarna konden we klappertandend onze weg weer voortzetten. We werden gedropt bij de ingang van de vallei. Dit lag op 2300 meter hoogte. We begonnen met wandelen door vrolijke paden door een heel groen gebied. We voelden ons een beetje als vrolijke hobbits. We groeten nog wat koeien en liepen het slingerende pad af. Het pad was door het vele regen wel heel erg blubberig maar na de zoveel meter was er ook weer een beekje of een stroompje om de blubber van je schoenen af te krijgen. In de groene vallei stonden ook palmbomen, en wat voor een palmbomen. Deze waxpalmbomen zijn de hoogste ter wereld en zijn soms wel 60m hoog. Deze bomen samen met de mist die er bovenhing gaf een heel bijzonder effect.

Na de vallei kwamen we in een bos terrecht. We vonden mooie watervallen en moesten meerdere malen de snel stromende riviertjes oversteken. Gelukkig lagen er altijd wel een paar palmbomen waar we overheen konden. Meestal was dit niet heel stabiel, maar het maakte wel onze innerlijke Indiana Jones in ons werd wakker.

Na het bos kwamen we in het cloudforest terecht. We zijn al een keer in Monteverde in Costa Rica in een cloudforest geweest maar daar lopen honderen of misschien wel duizenden mensen per dag rond. Waarschijnlijk lopen die hier in Colombia over 10 jaar ook, maar nu hadden we dit uiterst bijzondere bos voor ons zelf. Na flink wat wandelen in dit natte bos kwamen we bij een huisje terrecht om wat te drinken. Terwijl we buiten zaten zoemden de hummingbirds om onze oren. Na wat drinken besloten we terug te gaan. We wilden niet hetzelfde pad lopen, maar we wisten zeker dat dit andere pad ook naar beneden zou gaan want we zaten ondertussen op 2700m ofzo, zo een 400m hoger dan het begin punt. Inderdaad was het eerste stuk ook bergafwaards, maar daarna moesten we langs een heel erg steile blubberberg klimmen tot 3000m. Een kaart met hoogtelijnen had toch handig geweest. Bovenop niet van het uitzicht genoten want we zaten immers in de wolken en aan de andere kant van de berg toch naar beneden gelopen. In totaal hebben we zo een 6 uur gelopen.

Na Salento hebben we de koffiezone weer verlaten en zijn we vertrokken naar het zuiden van Colombia. Waarschijnlijk blijven we hier een ruime 1,5 week voordat we naar Ecuador vertrekken. De koffiezone is echt een hoogtepunt van Colombia, zowel letterlijk als figuurlijk.