Anda Da Wata

Aangezien de officiele slagzin van dit eiland 'Go Slow' is (nog altijd beter dan Zaanstad: top van de Randstad), houden wij ons keurig aan dit thema. Ik zou graag alinea's willen voltypen over alle spannende avonturen op dit eiland maar simpelweg doen we weinig op dit moment. Ik ben hard aan het denken wat we de eerste twee dagen hebben gedaan sinds we op dit idylische eiland zijn aangekomen. Het antwoord is inderdaad: niet veel. We hebben een duikschool uitgekozen, beetje in de zee gehangen, bier en rum gedronken en door het dorpje geslenterd. De stranden zijn hier wit, het water turqoise blauw en we kunnen de golven zien breken op het op een na grootste barrier-reef ter wereld. Het guesthouse, op 4 koprollen van de zee vandaan, is nog steeds perfect en we zijn nog steeds de enige gasten in het guesthouse.

Ons Guesthouse

We hebben dan ook geen enkele reden tot klagen. Het is hier tamelijk paradijselijk. Het dorpje heeft eigenlijk maar 2 straten. Een straat dat net zo lang als het dorp is en langs de oostkust loopt. De straat heeft de Frontstreet en nog een straat die maar voor een gedeelte langs het hele dorp loopt. Deze heet, heel verrassend, Backstreet. In 10 minuten loop je om heel het dorpje heen en dan loop je nog in het tempo aangepast aan de Carribische levensstijl. Het eiland was eigenlijk een stuk groter maar de laatste orkaan heeft het eiland in 2'en geslagen en dat is nu nog steeds zo. Er zijn hier geen verharde wegen en ook helemaal geen autos. De meeste mensen lopen of fietsen alles en het enige gemotoriseerde voertuig is hier de golfkar. Hier rijden wat lokale mensen, luie toeristen, taxis en de politie in. Ja! een politiegolfwagentje. Het zag er toch wel sneu uit om een arrestant in een golfkarretje te zien zitten. Verder doet de lokale bevolking heel erg weinig behalve rum drinken, reggae luisteren en dreadlocks laten groeien. Het werk wordt hier gedaan door Aziaten. Die runnen de supermarktjes, winkeltjes en wasserijen. En ohja, het Creools Engels begint al te wennen, if ya se soh.

Op dag drie hebben we zowaar wel wat actiefs gedaan, we hebben weer wat tijd onderwater (unda da wata) gezeten. En niet zomaar wat duiken maar duiken met haaien! En niet een lullig haaitje dat ergens lag te slapen maar op het moment dat we het water insprongen circelden er ongeveer 20 haaien tot ongeveer 3 meter lengte onder ons. Dit beeld is waarschijnlijk hoe nachtmerries van Martine eruit zien maar ze had zich aardig vermand en na wat minuten was ook Martine relax. We hebben een hele mooie duik gemaakt met dus grote verpleegsterhaaien, groupers, murrays, snappers en verschillende vrolijke tropische visjes. Ook de tweede duik was leuk waarbij we wederom een stuk onder het rif door konden zwemmen, maar na de cenotes waren we het duiken in grotachtige omgeving al een beetje gewend. We waren in totaal met 6 duikers en 2 gidsen, helaas zwommen we helemaal achteraan want schijnbaar hebben we dolfijnen en manta-rays gemist, toch bleven het twee fantastische duiken Het waren twee diepe duiken waarbij we aardig tegen de deco-limiet aanzaten.
We hebben besloten om niet te duiken in 'the Blue hole'. Een van de meeste beroemde duikstekken ter wereld. De foto staat ook op ongeveer elke poster van Belize. Het ziet er ook fantastisch uit vanuit de lucht. Het probleem is dat het duiken in the Blue hole heel erg duur is (meer dan 200us$) en eigenlijk niet eens zo een mooie duik is. Het is meer een duik die mooi in je logbook staat, of die je af kan vinken op je lijstje 'dives you have to do before you die' maar voor dat bedrag doen we toch liever wat dagen duiken die minder beroemd zijn maar wel veel mooier.

Vandaag hebben we ook weer twee hele mooie duiken gemaakt, helaas met een zwart randje. Want de camera is verdronken. De sluiting van de onderwaterbehuizing bleek niet helemaal meer te werken en hierdoor is er water naar binnen gelopen. De camera (en dus ook de onderwaterbehuizing) zijn dus KAPOT. Drama dus. We zullen zo snel mogelijk een nieuwe camera kopen maar dat is zo makkelijk nog niet. Op dit eiland is er geen winkel die dat vekoopt, hopelijk op het iets luxere eiland Ambergris Caye wel. Daar gaan we morgen naar toe (toevallig waren we dat al van plan). Dan kunnen we in ieder geval snel weer bovenwater fotos maken, helaas zullen de mooie onderwater fotos nu gestaakt worden.

De twee duiken zelf waren wel fantastisch. Eerst had ik nog 10 minuten lopen mopperen om mijn camera maar daarna begon toch wel het genieten van de vele vis en het mooie onderwaterlandschap. En uiteraard net op het moment dat je camera stuk gaat, duik je opeens met een zeeschilpad en later zwommen er 6 grote dolfijnen naast onze boot.

We zullen hier nog een paar dagen blijven hangen. Nog wat duiken maken, nog een ander Caye (eiland) bezoeken (en hopelijk daar een camera te vinden) en nog wat chillen voordat we voorlopig de Carribische zee achter ons laten en de jungle en het (hoog)gebergte ingaan.