We go slow

Na raar uitgaansnachtje in Tulum met een groot feest in de stad en na nog een volledig dagje in Tulum helemaal niets te hebben gedaan, nouja: beetje eten, spullen ophalen van de duikschool (behalve mijn duikschoentjes, die liggen helaas nog steeds in Tulum), in de hangmat liggen, biertjes drinken en afscheid nemen van de nieuwe tijdelijke beste vrienden, gingen we weer verder trekken.

Op naar Belize. Om iets over achten in de ochtend zijn we vertrokken voor een busritje van ongeveer 4 uur naar Chetumal, de grensstad met Belize. Een tochtje dat erg vlot verliep met airco in de bus (brrr...) en een film (hairspray waarbij het gepraat gedubt was, maar de liedjes niet. Prima vermaak voor een busrit). In het busstation nog een paar uur mogen wachten waarbij we taco's met rauwe rode kool niet als een succes hebben bestempelt. We zaten daar met een Zwitsers koppel dat al 9 maanden aan het reizen was. Maar een half uurtje te laat kwam de bus aan... al helemaal vol!

De eerste 2 uur (inclusief 2x eruit voor wat grensformaliteiten) zaten we met 4 man op 3 stoelen. De meeste stoelen waren dubbel in gebruik. Na 2 uur had ik een ander plekje veroverd zodat Martine en ik beide op een hele stoel konden zitten. Hoewel volledig aan de andere kant van de bus. We maakten gelijk kennis met een volledig andere bevolking. Van een tamelijk lievelijk mayacultuur met kleine poppetjes van mensen naar een schreeuwende en constant vloekende creoolse cultuur met keiharde reggae uit de boxen knallend. Het bleek een feestdag te zijn in Belize (Columbusdag, hoewel ze zelf ontkenden dat het Columbusdag was maar 'gewoon' een feestdag). En wat doe je op een feestdag? Juist'em! Je gaat 2x ruim 4 uur in de bus zitten naar de eerste stad in Mexico om daar boodschappen te doen. En dan vooral schoonmaakmiddel, toiletpapier,pampers, Kellock's en weet ik veel wat er allemaal in die grote tassen zaten.
Al met al dus een interesant ritje. Maar door al die grappen en ook omdat de buschauffeur schijnbaar iedereen persoonlijk thuis af wilde zetten kwamen we veel te laat aan in Belize-stad en misten de laatste boottaxi naar Caye Caulker. Dus dat werd een nachtje in Belize-stad. Het was ondertussen al donker en deze stad staat nu niet bepaald in het rijtje van de meeste veiligste steden ter wereld. We hebben samen met het zwitserse duo een taxi genomen naar een guesthouse dat stond vermeld in de Lonely Planet en uiteraard was daar nog plek. Het is namelijk nog steeds het laagste van het laagseizoen.

Na een heerlijk ontbijt zijn we dan toch op weg naar Caye Caulker gegaan. Met de watertaxi op naar een mini-eilandje. Er zijn geen verharde wegen en de meeste gebouwen lijken wel een beetje vervallen engelse huizen uit vroegere tijden (Belize was tot 1981 nog van Engeland). Doordat je overal weer reggae hoort, de mensen en het ritme van de dag, voelt het wel alsof we op Jamaica zijn, ware het niet dat we beide nog nooit op Jamaica zijn geweest. We zitten nu in Lena's guesthouse. Zoals gezegd, is het het laagste van het laagseizoen en zijn wij de enige in dit guesthouse. Een prima kamer en direct aan een wit strand met palmbomen en uitkijk op een mooie Caribische zee. We zullen hier en daar wat gaan duiken de aankomende dagen en ons houden aan de lijfspreuk van dit eiland: go slow.